Δεκάδες χιλιάδες παιδιά πέφτουν κάθε χρόνο θύματα βίαιης και βάναυσης συμπεριφοράς, ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ακριβή στοιχεία δεν υπάρχουν. Προφανώς μέχρι πρόσφατα το μόνο που ενδιέφερε, ήταν μία συμπτωματική αντιμετώπιση του τεράστιου θέματος της κακοποίησης κι όχι μία συνολική ματιά, που θα έριχνε φως στην πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Είναι απορίας άξιον πως για ένα τόσο σοβαρό θέμα, μέχρι πρότινος δεν υπήρχε φορέας μελέτης και καταγραφής των περιστατικών κακοποίησης παιδιών. Στην έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, η οποία ξεκίνησε μόλις στις αρχές του 2010, έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα μόνο στο νομό Αττικής περισσότερα από 3.500 περιστατικά. Αυτοί που γνωρίζουν, όμως, μιλούν τουλάχιστον για δεκαπλάσιο αριθμό, καθώς τις περισσότερες φορές οι κραυγές για βοήθεια πνίγονται στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών.

Και μετά που; Οι χώροι που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν αυτά τα παιδιά δεν επαρκούν, ενώ μεγάλες είναι και οι ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό. Εκτός από το «Χαμόγελο του Παιδιού», στις άλλες μονάδες τα παιδιά γίνονται δεκτά μόνο εάν ανήκουν σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Η τραγικότητα της κατάστασης καταδεικνύεται χαρακτηριστικά από το γεγονός της επιστροφής – κάποιες φορές- των παιδιών πίσω στους ανθρώπους που τα κακοποιούσαν… μόνο και μόνο, επειδή δεν έχουν που να πάνε! Επισκεφθήκαμε ένα από τα σπίτια του «Χαμόγελου του Παιδιού» στην Αρχαία Κόρινθο, στο οποίο μένουν σήμερα 44 παιδιά. Μας μίλησαν για όσα έζησαν, όσα θυμούνται και όσα θέλουν να ξεχάσουν… Κυρίως, όμως, για τις προσπάθειες που κάνουν να προχωρήσουν στη ζωή τους. Υπάρχουν παιδιά που ζουν δίπλα μας και δεν τα βλέπουμε, φωνάζουν και δεν τα ακούμε, ζητούν τη βοήθειά μας και δεν τους την προσφέρουμε…Και υπάρχουν τρόποι ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός… Όπως η αναδοχή, η οικονομική στήριξη ή ακόμα και η εθελοντική εργασία…Το πιο βασικό, όμως, είναι όταν γνωρίζουμε τι συμβαίνει να μην κλείνουμε τα μάτια και γυρίζουμε το κεφάλι επειδή δεν είναι …δικιά μας δουλειά.

Αυτοί οι μικροί ήρωες δε θεωρούν, όπως κάποια άλλα παιδιά, τα δικά μας, την αγάπη αυτονόητη. Ούτε τη φροντίδα, ούτε τα χάδια, ούτε την αφοσίωση…. Στο χέρι μας είναι να εμπιστευθούν ξανά τους ανθρώπους και να πιστέψουν στην αγάπη…