Το «Μονόγραμμα» έχει καταγράψει με μοναδικό τρόπο τα πρόσωπα που σηματοδότησαν με την παρουσία και το έργο τους την πνευματική, πολιτιστική και καλλιτεχνική πορεία του τόπου μας. «Εθνικό αρχείο» έχει χαρακτηριστεί από το σύνολο του Τύπου και για πρώτη φορά το 2012 η Ακαδημία Αθηνών αναγνώρισε και βράβευσε οπτικοακουστικό έργο, απονέμοντας στους δημιουργούς παραγωγούς και σκηνοθέτες Γιώργο και Ηρώ Σγουράκη το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου τους και ιδίως για το «Μονόγραμμα» με το σκεπτικό ότι: «…οι βιογραφικές τους εκπομπές αποτελούν πολύτιμη προσωπογραφία Ελλήνων που έδρασαν στο παρελθόν αλλά και στην εποχή μας και δημιούργησαν, όπως χαρακτηρίστηκε, έργο “για τις επόμενες γενεές”».

Η ιδέα της δημιουργίας ήταν του παραγωγού-σκηνοθέτη Γιώργου Σγουράκη, προκειμένου να παρουσιαστεί με αυτοβιογραφική μορφή η ζωή, το έργο και η στάση ζωής των προσώπων που δρουν στην πνευματική, πολιτιστική, καλλιτεχνική, κοινωνική και γενικότερα στη δημόσια ζωή, ώστε να μην υπάρχει κανενός είδους παρέμβαση και να διατηρηθεί ατόφιο το κινηματογραφικό ντοκουμέντο.

Η μορφή της κάθε εκπομπής έχει σκοπό την αυτοβιογραφική παρουσίαση (καταγραφή σε εικόνα και ήχο) ενός ατόμου που δρα στην πνευματική, καλλιτεχνική, πολιτιστική, πολιτική, κοινωνική και γενικά στη δημόσια ζωή, κατά τρόπο που κινεί το ενδιαφέρον των συγχρόνων του.

Μια ιστορία σαν μυθιστόρημα, γεμάτη περιπέτειες και αμέτρητες φωτογραφίες είναι η ζωή του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα που αυτοβιογραφείται στο Μονόγραμμα αυτής της εβδομάδας.

Η συναρπαστική ζωή του πρώτου Έλληνα φωτορεπόρτερ που εργάστηκε για λογαριασμό του Πρακτορείου Associated Press, του μοναδικού φωτορεπόρτερ που κατέγραψε την εισβολή του τανκς στο Πολυτεχνείο.

Δύσκολα παιδιά χρόνια εν μέσω κατοχής και Εμφύλιου σημάδεψαν την οικογένειά του. Ο πατέρας του πέθανε νωρίς αφήνοντας την μητέρα να μεγαλώνει έξι παιδιά.

Το 1954, σε ηλικία 16 ετών περίπου, φεύγει μετανάστης για Βραζιλία και στη συνέχεια για τις ΗΠΑ. Επέστρεψε όμως στην Ελλάδα για τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.
Η μητέρα του ήταν τελικά που μεσολάβησε στον γείτονα φωτορεπόρτερ Κλεισθένη Δασκαλάκο προκειμένου να πάρει τον Αριστοτέλη για βοηθό του, την ώρα που εκείνος ετοιμαζόταν να ξαναφύγει για το εξωτερικό.

Εκεί στο σκοτεινό θάλαμο, όταν είδε να εμφανίζεται η πρώτη φωτογραφία συνειδητοποίησε ότι αυτό ήθελε να κάνει στη ζωή του.

Από εκεί και πέρα, η πορεία του ήταν σε συνεχή εξέλιξη με στόχο την κορυφή. Συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς Έλληνες δημοσιογράφους κάνοντας φωτορεπορτάζ. Κάλυψε μεγάλα αθλητικά γεγονότα και ποδοσφαιρικά ματς. Είναι ο φωτορεπόρτερ που μπορείς να τον χαρακτηρίσεις από πολεμικό ανταποκριτή, μέχρι καλλιτεχνικό φωτορεπόρτερ. Γνώρισε και φωτογράφισε διάσημους Έλληνες και ξένους.

Σταθμός στην καριέρα του ήταν και όταν την 1η Σεπτεμβρίου του 1964 μεταπήδησε από το φωτογραφικό πρακτορείο η «Ένωση», στο Associated Press.

Συναρπαστικό σημείο της αφήγησής του είναι πως κατόρθωσε με κίνδυνο της ζωής του να βγάλει τις φωτογραφίες της εισβολής του τανκς στο Πολυτεχνείο τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη. Φωτογραφίες που έκαναν την άλλη μέρα το πρωί , το γύρο του κόσμου.

Χιλιάδες φωτογραφίες, δεκάδες αποστολές σε όλα τα μέτωπα του πολέμου… Υπήρξε στιγμή που μια σφαίρα άγγιξε το πρόσωπό του. Ωστόσο η αγάπη του γι αυτή τη δουλειά δεν σταμάτησε ποτέ, εξελίχθηκε σε πάθος.

«Κοιτάξτε η δουλειά του φωτορεπόρτερ περιέχει κινδύνους» λέει. «Εγώ είχα κοστολογήσει την ζωή μου όσο την αξία μιας σφαίρας, τόσο άξιζε η ζωή μου. Θα μου πεις τώρα βάζεις την δουλειά σου πάνω από την ζωή σου; Ναι εγώ την είχα βάλει. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται την είχα βάλει πάνω κι από την οικογένειά μου…».