Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Απόπειρες προσωπικής ανάγνωσης της μητροπολιτικής Αθήνας. Φαινομενικά αυθαίρετες λεκτικές αφετηρίες δομούν τη γνωριμία με διαφορετικές γειτονιές. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, με κλειδί τη λέξη, την έννοια, την επίπεδη δεσπόζουσα επιφάνεια «ταράτσα», ο σκηνοθέτης Γιάννης Γαϊτανίδης ψηλαφίζει το Πέραμα.
Σε όλη την περιήγηση, τα δύο θεμελιακά γεωμορφολογικά στοιχεία της συνοικίας, το βουνό και η θάλασσα αποτελούν τον κινητήριο μοχλό της αφήγησης. Οι χαρακτήρες επιλέγονται μόνιμα σε σχέση με το πάνω και το κάτω, με την υψομετρική τοποθέτησή τους στο Πέραμα και ανάλογα με το χώρο δράσης τους.
Η θάλασσα, μια απέραντη «ταράτσα» από πλατφόρμες, είναι ο χώρος της μάχης για την επιβίωση, του μεροκάματου. Είναι τα καΐκια που πηγαίνουν κι έρχονται φορτωμένα εργάτες. Είναι η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, ο σκληρός πόλεμος με το μέταλλο, τη φθορά, τις βιοτικές ανάγκες. Οι λίγοι εργαζόμενοι του Περάματος κινούνται εκεί.
Όσοι δεν επιβιώνουν μέσα σ’ αυτή τη ζώνη, εντοπίζονται στο βουνό. Εκεί πάνω εκπαιδεύουν τα περιστέρια τους, παίζουν τάβλι στις ταράτσες με θέα, βλέπουν τα πάντα από ψηλά. Στην ίδια ταράτσα του βουνού κινούνται για την ώρα και οι νέοι της συνοικίας. Γι’ αυτούς, όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά. Το σκαρφάλωμα των πιτσιρικάδων που τελειώνει μαζί με το επεισόδιο και μόνο όταν βάλουν το πόδι τους στον πιο ψηλό βράχο, κλείνει το ημίωρο που έχει ήδη δείξει πως η κάθοδος και η απόσυρση στην πλαγιά θα είναι για την πλειοψηφία αυτών των παιδιών η ίδια, αναπόφευκτη πορεία.