Σειρά πολιτιστικών και ιστορικών ντοκιμαντέρ.

Ο Αλφόνς Χοχάουζερ αποτελεί μια μυστηριώδη, εμβληματική και τελικά μυθική φυσιογνωμία της ευρύτερης περιοχής της Μαγνησίας.
Αυστριακός, που γεννήθηκε το 1906 από εύπορο πατέρα, πολύ νωρίς γύρισε την πλάτη στα αγαθά του Δυτικού πολιτισμού και ήδη από την ηλικία των 14 ετών, χωρίς να έχει τελειώσει το σχολείο, ξεκίνησε την περιπλάνησή του στη Μεσόγειο.
Το 1926 κατέληξε στο Πήλιο, το ερωτεύθηκε και κάπου εκεί ξεκινά μια πορεία που σταδιακά προσέλαβε διαστάσεις ζωντανού Μύθου.
Δυο χρόνια αργότερα, πρωτοστατεί στην ανέλκυση από το βυθό του περίφημου αγάλματος του Ποσειδώνα του Αρτεμησίου, που έκτοτε κοσμεί το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Θα παραμείνει ως βοσκός και ψαράς στην περιοχή και θα αγαπήσει κάθε γωνιά του Πηλίου μέχρι το 1939, όταν λόγω της κήρυξης του πολέμου απελαύνεται από τη χώρα που είχε ήδη προλάβει να την αγαπήσει ως "αληθινή" του πατρίδα.
Το 1941 επιστρέφει στην περιοχή, φορώντας όμως τη στολή των ναζί, που τον είχαν επιστρατεύσει ως διερμηνέα, καθώς γνώριζε πολύ καλά τα ελληνικά. Ασφαλώς η εικόνα του με τη στολή ξένισε πάρα πολύ τους ντόπιους, που τον είχαν συνηθίσει ως "δικό" τους άνθρωπο επί δεκαπέντε περίπου χρόνια. Επιπροσθέτως θα μπλεχτεί σε μια υπόθεση αρχαιοκαπηλίας, καθώς αναγκάσθηκε να συμμετάσχει σε μια μεγάλη επιχείρηση ανέλκυσης αρχαίων αμφορέων από το βυθό του Παγασητικού, τους οποίους οι ναζί απέστειλαν στη συνέχεια στο Βερολίνο.
Παράλληλα όμως, πλήθος μαρτυριών βεβαιώνουν ότι την ίδια περίοδο χρησιμοποίησε τη στρατιωτική ιδιότητά του, για να σώσει ανθρώπους από την εκτέλεση, καθώς και το χωριό Βένετο από κάψιμο.
Θα συλληφθεί από τους Βρετανούς το 1945 και ύστερα από ένα χρόνο στη φυλακή, θα αθωωθεί.
Για δέκα περίπου χρόνια δραστηριοποιείται ως εξερευνητής στο Σουδάν, στα νησιά Γκαλάπαγκος και στην Ερυθρά θάλασσα.
Το 1956 επιστρέφει στη Μαγνησία και τον επόμενο χρόνο θέτει σε λειτουργία το πλέον φιλόδοξο σχέδιό του.
Νοικιάζει ένα εγκαταλειμμένο Μοναστήρι στο νησί Τρίκερι, που μέχρι το 1953 αποτελούσε τόπο εξορίας κυρίως γυναικών της Αριστεράς και μετατρέπει τα παλιά κελιά των μοναχών σε ξενώνες. Εκεί επιχειρεί να στήσει την Ουτοπία του.
Χωρίς τις ανέσεις του Δυτικού πολιτισμού, ηλεκτρικό ρεύμα, αυτοκίνητο, τηλέφωνο, ραδιόφωνο, χωρίς τσιμέντο και πλαστικό, με φαγητό που φτιάχνει η Ελληνίδα γυναίκα του Χαρίκλεια και καλλιεργεί ο ίδιος στη γύρω περιοχή, γίνεται ο ηγέτης ενός εντελώς πρωτοποριακού εγχειρήματος εναλλακτικού τουρισμού, με άξονα τη λατρεία προς τη φύση και την ανάδυση, από τότε, της οικολογίας ως κεντρικού προτάγματος.
Διασημότητες απο ολόκληρη τη Ευρώπη καταφθάνουν για να ζήσουν αυθεντικά. Ο Αλφόνς φροντίζει τα πάντα. Οργανώνει περιπάτους και αναβάσεις με μουλάρια στις κορυφές του Πηλίου, αυθεντικά ελληνικά γλέντια και κάθε βράδυ μιλά στους φιλοξενούμενούς του, όπως τους αποκαλούσε, για τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς που λάτρευε και αποτελούσαν τη βασική πηγή έμπνευσής του. Η τελευταία αυθεντική πλευρά της Ευρώπης είχε χαρακτηρισθεί τότε το νησί Τρίκερι και ο Αλφόνς έγινε γνωστός παντού στην Ευρώπη. Η Γκρέτα Γκάρμπο, ο Ρότσιλντ και πάρα πολλοί ακόμα κατέφθασαν στο Τρίκερι και έφυγαν εκστασιασμένοι.
Η επιτυχία του εγχειρήματος ασφαλώς δημιούργησε αντιζηλίες και παρά το γεγονός ότι ο Αλφόνς δεν έβγαζε κέρδος, καθώς τα έσοδα πήγαιναν στις ανάγκες του ξενώνα και ο ίδιος ζούσε εξαιρετικά φτωχικά, η Αρχιεπισκοπή του αύξανε διαρκώς το ενοίκιο και αρκετοί από τους ντόπιους άρχιζαν να μην τον βλέπουν θετικά. Ίσως να είχε πιστέψει και ο ίδιος ότι είχε μεταβληθεί σε ένα μικρό Θεό στη Μαγνησία.
Το 1969 η Ουτοπία στο Τρίκερι τελειώνει και ο Αλφόνς θα προσπαθήσει να επαναλάβει το εγχείρημα, χωρίς την ίδια επιτυχία, στο γειτονικό παραλιακό χωριό Κουλούρι.
Το 1979 του διέγνωσαν καρκίνο και ύστερα από ώριμη σκέψη, αποφασίζει ότι δεν θα ήθελε να πεθάνει σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και τον Ιανουάριο του 1981 ανεβαίνει σε μια κορυφή του Πηλίου και αφήνεται εκεί να παγώσει, βρίσκοντας έναν συγκλονιστικό θάνατο.

Ο φακός του «Παρασκηνίου» επιχειρεί να ακολουθήσει τα βήματα του Αλφόνς και να ανασυστήσει μια μοναδική, απόλυτη όσο και αμφιλεγόμενη περσόνα, που με τα χρόνια λησμονήθηκε.

Βασικός ομιλητής και οδηγός, ο Βολιώτης συγγραφέας Κώστας Ακρίβος, που κατέγραψε λογοτεχνικά την πορεία του Αλφόνς χωρίς να τον έχει προλάβει ζωντανό, καθώς και αρκετοί ακόμα Έλληνες και Γερμανοί, που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να συμπορευτούν για ένα διάστημα μαζί του.

Σπάνιες φωτογραφίες, δύσκολα γυρίσματα σε όλους τους τόπους όπου βρέθηκε και έδρασε ο Αλφόνς, καθώς και σπάνιες κινηματογραφικές εικόνες από ντοκιμαντέρ που τον είχαν καταγράψει τόσο στο Σουδάν και στην Ερυθρά θάλασσα όσο και στο αγαπημένο του Πήλιο λίγο πριν από τον απίστευτο θάνατό του.