Μια αναφορά στις εμβληματικές στιγμές της ιστορίας της εικονογραφίας.
Ένα ταξίδι στον ανεξάντλητο κόσμο της Βυζαντινής εικονογραφίας.

Η Ναζαρινή τέχνη κυριάρχησε περίπου για έναν αιώνα, μετά την επανάσταση του 1821 και
την έλευση των Βαυαρών.
Το δικό του δρόμο στην εικονογραφία, χάραξε ο Θεόφιλος, στις αρχές του 20ου αιώνα στο Πήλιο. Έφτιαξε ένα άλλο σύμπαν, αυτό της αθωότητας.
Η έλευση του Κόντογλου επέδρασε καταλυτικά στην εικονογραφία.
Το ζωγραφικό σύνολο στο Παλαιό Δημαρχείο Αθηνών, αποτελεί το καλλιτεχνικό του μανιφέστο.
Ο Σπύρος Παπαλουκάς εμπνέεται από τη βυζαντινή εικονογραφία και τεχνοτροπία, την
οικειοποιείται και την εκφράζει δημιουργικά, μέσω ενός γόνιμου διαλόγου με τα διδάγματα του εξπρεσιονισμού.
Ο πιο δημιουργικός μαθητής του Κόντογλου, ήταν ο Ράλλης ο Κοψίδης, άφησε ένα εξαιρετικό έργο, διαμορφώνοντας στις συνθέσεις του ένα γόνιμο διάλογο παρελθόντος και παρόντος, Δύσης και Ανατολής.
Με προσωπική ματιά, ο Παύλος Σάμιος επιχείρησε να βρει τη συνέχεια της ελληνιστικής και της βυζαντινής ζωγραφικής. Οι αγιογραφίες του προβάλλουν ως φιγούρες αρχετυπικές, που
παραπέμπουν σε πρότυπα κλασικά κι απηχούν τη μνημειακότητα ελληνιστικής τοιχογραφίας.
Οι μεγάλοι ζωγράφοι, που τόλμησαν τις καίριες τομές στη νεοελληνική εκκλησιαστική τέχνη
του 20ού αιώνα, είναι καλλιτέχνες που δικαιώνονται με το πέρασμα του χρόνου, αλλάζοντας
όχι απλώς την εικονογραφία, αλλά τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο ο πιστός αντιλαμβάνεται
την εκκλησιαστική τέχνη.
Ο διάλογος αυτός συνεχίζει ως τις μέρες μας στο εργαστήριο της Σχολής Καλών Τεχνών.
Τα έργα που για πολλούς μήνες δημιούργησε ο μοναχός Λουκάς στο εργαστήρι του στη μονή
Ξενοφώντος, ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη, έφτασαν στον προορισμό τους: στο ναό του Αγίου Νικολάου, στο σημείο μηδέν, στο Μανχάταν.

Συμμετέχουν (με σειρά εμφάνισης):
Γιώργος Κόρδης
Δημήτρης Χατζηαποστόλου
Παρασκευή Παπαδημητρίου
Δημήτρης Χατζηαποστόλου
π. Λουκάς Ξενοφωντινός
Δημοσθένης Αβραμίδης
Μαρία Νάνου
π. Σταμάτης Σκλήρης
Μάρκος Καμπάνης