Ντοκιμαντέρ παραγωγής Γαλλίας.

Απευθυνόμενη σε νεανικό κοινό, η σειρά αυτή εξερευνά τις κύριες πτυχές της διατροφής, από την εφεύρεση της γεωργίας και της κτηνοτροφίας έως τους πιο εκλεπτυσμένους τρόπους του φαγητού.
Δείχνει πώς η μαγειρική μας τέχνη αντλεί συνεχώς από γειτονικούς πολιτισμούς ανά τους αιώνες.
Θα μάθουμε ότι ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ έτρωγε με τα δάχτυλά του- θα ανακαλύψουμε τους απροσδόκητους δεσμούς μεταξύ της παρουσίασης και της Αποκάλυψης- θα φύγουμε με τη βεβαιότητα ότι το να τρώμε όλοι μαζί βρίσκεται στην καρδιά του πολιτισμού και μας επαναπροσανατολίζει στο ουσιώδες: το μοίρασμα.
Το «Τι τρώμε» αποδομεί τα προφανή, όπως τον αδιάλλακτο ρυθμό των γευμάτων, δεν στερεί τίποτα από την ανθρωπότητα όταν πρόκειται για την κατανάλωση ζώων και αποκαλύπτει την εγγενή πικρία των «γλυκών» όπως η σοκολάτα -την ιστορία της δουλείας- ωστόσο αποφεύγει τη σοβαρότητα, προτιμώντας τη φαντασία. Επιτρέποντας στον εαυτό της κάθε ελευθερία στον τόνο και τη μορφή, αυτή η σειρά αναδεικνύει την εξαιρετική ποικιλομορφία και τις εκτεταμένες συνέπειες ενός φαινομένου φαινομενικά τόσο αθώου όσο το φαγητό, και τελικά επιτυγχάνει τον στόχο της: να διασκεδάσει και ταυτόχρονα να μας κάνει να σκεφτούμε.

Επεισόδιο 1ο
Την εποχή της παγκοσμιοποίησης της γεύσης, είμαστε πολύ περήφανοι για την παραδοσιακή μας γαστρονομία. Όμως, πόσο παραδοσιακή είναι, όταν τα περισσότερα υλικά που την αποτελούν προέρχονται από αλλού; Για να πεισθούμε γι’ αυτό, αρκεί να προσθέσουμε στο μενού το περίφημο πιάτο «μακαρόνια σπαγγέτι με σάλτα ντομάτας». Ιταλικό φυσικά. Εκτός αν;
Η πρώτη γνωστή συνταγή ζυμαρικών είναι πάνω από τεσσάρων χιλιάδων ετών. Είναι συνταγή από τη Βαβυλώνα και βρέθηκε σε μία πλάκα από τερακότα. Όσο για τις ντομάτες, έφθασαν στην Ιταλία μετά την ανακάλυψη της Αμερικής το 15ο αιώνα. Επειδή τις θεωρούσαν δύσπεπτες και επιβλαβείς για την υγεία, τις συνδύασαν με τα ζυμαρικά τρεις αιώνες αργότερα.
Έτσι, οι τροφές «ταξίδεψαν», με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία, πριν τις συνηθίσουμε και τις μαγειρέψουμε με διάφορους τρόπους. Όμως, ο κατεστραμμένος πλανήτης μας μας αναγκάζει να σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε τα εξωτικά προϊόντα. Αναμφισβήτητα, η διατροφή μας είναι μια ιστορία σε συνεχή εξέλιξη.

Επεισόδιο 2ο
Η κατανάλωση κρέατος είναι σήμερα θέμα συζήτησης στην κοινωνία μας. Οι χορτοφάγοι και οι αυστηρώς χορτοφάγοι (vegan) έρχονται αντιμέτωποι με τους υποστηρικτές των παραδόσεων, της καλής κουζίνας και μιας «φυσικής» διατροφής. Στο διάβα της ιστορίας, ωστόσο, η σχέση μας με το κρέας ήταν πάντα υπό αμφισβήτηση. Ο προϊστορικός άνθρωπος τρεφόταν με μικρά θηράματα και έντομα. Απείχε πολύ από την κατανάλωση μιας μοσχαρίσιας μπριζόλας. Οι αρχαίες κοινωνίες, πολύ πριν από εμάς, έθεταν κι εκείνες το ζήτημα της ηθικής, μέσω της τελετουργίας της θυσίας ζώων ή των πολιτισμικών και θρησκευτικών απαγορεύσεων. Πιο κοντά σ’ εμάς, η βιομηχανική επανάσταση και στη συνέχεια, η μετάβαση προς τον τριτογενή τομέα στις κοινωνίες μας, άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση. Το κρέας, σύμβολο χλιδής που για πολύ καιρό προοριζόταν για μια ελίτ, έγινε το όπιο του λαού, η δύναμη του εργάτη και η ευκολία του απλού πολίτη. Αυτή η υπερπαραγωγή υλών διατροφής, της οποίας θέλουμε συχνά να αγνοούμε τη φύση, θέτει σήμερα προβλήματα υγείας και οικολογίας σε παγκόσμια κλίμακα, υπερβαίνοντας κατά πολύ το πλαίσιο της ηθικής συζήτησης στο οποίο πολλοί θα ήθελαν να περιοριστούν.