Οι παλιοί φίλοι ξαναγυρνούν. Έρχονται για μία ακόμα φορά να φωτίσουν με τη λάμψη τους την οθόνη της ζωής μας.

Μέσα από ταινίες που μένουν στη μνήμη σαν η κάθε μια τους να αποτελεί ένα καρέ στη μεγάλη ταινία που λέγεται Ελλάδα.

Τα βάσανα, οι πόθοι, οι κρυφές επιθυμίες, ο χορός, το τραγούδι όλα είναι εδώ.

Τα παιδιά-θαύματα, το μελό, οι κακοί, οι συνθέτες, το μιούζικαλ, οι μπούφοι και ο ερωτισμός, αποτελούν τα πιο σημαντικά κομμάτια ενός παζλ που άρχισε να στήνεται λίγο μετά τον πόλεμο μπροστά στα μάτια των Ελλήνων θεατών.

Άλλοτε ασπρόμαυρες κι άλλοτε έγχρωμες και φανταχτερές οι εικόνες του ελληνικού κινηματογράφου μπορούν ακόμα να παρασύρουν τις αισθήσεις μας σε μονοπάτια μυστικά και ανεξερεύνητα.

Τα είδωλά μας αφήνουν για λίγο την αιώνια λάμψη που τους χαρίζει το μαγικό φίλτρο του σελιλόιντ και έρχονται μπροστά στον φακό για να μιλήσουν, να θυμηθούν να σχολιάσουν αλλά και να σχολιασθούν.

Κριτικοί, δημοσιογράφοι, ιστορικοί, απλοί θεατές θα βοηθήσουν κι αυτοί στη σκιαγράφηση του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου, αλλά και των συνθηκών μέσα στις οποίες γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και κάποια στιγμή ίσως κατέρρευσαν οι θεματολογικές επιλογές του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο ελληνικός κινηματογράφος που συντρόφευσε τα παιδικά μας χρόνια και που εξακολουθεί να μας συντροφεύει από τα τηλεοπτικά κανάλια, ήταν ο καθρέφτης της καθημερινής ζωής. Μέσα απ’ αυτόν βλέπαμε να ξετυλίγονται σκηνές που ζούσαμε εμείς οι ίδιοι στη γειτονιά μας ή ακόμα και στο ίδιο μας το σπίτι.
Ο καλός νέος, έπειτα από πολλές περιπέτειες και πολλά βάσανα, έπαιρνε στο τέλος την καλή νέα και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Για να υπάρξουν όμως οι καλοί, έπρεπε να υπάρξουν και οι κακοί. Για να νικήσει ο καλός, έπρεπε να πολεμήσει με τον κακό. Ο κακός έπρεπε να βασανίσει τον καλό και μαζί μ’ αυτόν και με τους θεατές. Ήταν το απαραίτηο στοιχείο για να κάνει τον ήρωα πιο συμπαθή, πιο αγαπητό και τελικά να τον φέρει πιο κοντά μας, γιατί ποιος από μας δεν ένιωσε ότι κάποτε στη ζωή του τον κυνήγησε κάποιος κακός; Στη ζωή του καθένα από μας όλο και κάποιος Αρτέμης Μάτσας υπήρξε ή κάποιος Σπύρος Καλογήρου που μας βασάνισε και μας καταπίεσε. Πέρα όμως από τον χαφιέ, τον καταδότη, τον προδότη, τον μαχαιροβγάλτη, τον φονιά, τον βιαστή, στην ελληνική οθόνη το κακό πολλές φορές ήταν γένους θηλυκού. Η κακιά μητριά μισούσε θανάσιμα τη νύψη που μπήκε στο σπίτι ξαφνικά να της πάρει τον κανακάρη της. Η κακιά φιλενάδα έκανε μάγια στην όμορφη νέα, για να της πάρει τον αγαπημένο. Η Τασσώ Καββαδία, στους ρόλους αυτούς βασάνισε και ταλαιπώρησε συζύγους, γαμπρούς, νύφες, γιους και κόρες. Ένας άλλος τύπος που μπορούμε να τον συμπεριλάβουμε στους κακούς του ελληνικού κινηματογράφου, ήταν ο τύπος που δημιούργησε ο Δήμος Σταρένιος. Ραδιούργος, παμπόνηρος, τοκογλύφος, έπινε το αίμα εκείνου που τον είχε ανάγκη. Το βλέμμα του πίσω από τους χοντρούς φακούς κυριολεκτικά σκότωνε και αλλοίμονο σ’ αυτόν που του ζητούσε βοήθεια.