Με αφορμή τις Παγκόσμιες Ημέρες του ΟΗΕ, η ΕΡΤ παρουσιάζει τη σειρά ντοκιμαντέρ ‘Μια μέρα για όλο τον κόσμο’. Δώδεκα ντοκιμαντέρ που βασίζονται σε ανθρώπινες ιστορίες και εμπειρίες και αναπτύσσουν διαφορετικά κοινωνικά θέματα, που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη κοινωνία και το περιβάλλον.
Το κάθε επεισόδιο εστιάζει σε 1-2 προσωπικές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, των οποίων η συναισθηματική εμπλοκή και οι εμπειρίες τους, αναπτύσσουν το θέμα της κάθε Παγκόσμιας Ημέρας και αναδεικνύουν την ουσία της, που είναι η αποδοχή, η ενημέρωση και τελικά η συμμετοχή των πολιτών στα κοινωνικά θέματα.

Κάθε μήνα η ΕΡΤ θα κάνει ένα αφιέρωμα σε μια Παγκόσμια Ημέρα, προβάλλοντας ένα ντοκιμαντέρ της σειράς. (Αλτσχάιμερ, ζώα, δικαιώματα παιδιού, αναπηρία, καρκίνου, ερωτευμένων, ρατσισμού, γης, καπνίσματος, πατέρα, ναρκωτικών, φιλίας)

Το επεισόδιο για την Ημέρα της Γυναίκας, που σκηνοθετεί η Μαριάννα Οικονόμου, έρχεται να αναδείξει τους υγιείς κοινωνικούς αγώνες γυναικών, που διεκδικούν την ισοτιμία, τη χειραφέτηση, το σεβασμό. Που έχουν το δικαίωμα της επιλογής.

Ενταγμένες σε ένα ανδροκρατούμενο, άκρως σεξιστικό πλαίσιο, αποφασίζουν να χαράξουν μία διαδρομή ζωής, μέσα από την οποία όχι μόνο θα εξελιχθούν οι ίδιες και θα σταθούν στα πόδια τους με τις δικές τους δυνάμεις αλλά θα καταστούν παράδειγμα και για όλες τις υπόλοιπες.

Στο ξεκίνημα κάθε σχολικής χρονιάς, η Μαρία έκλαιγε. Μέχρι που έγινε 15 χρονών η κόρη της – όσο ήταν η ίδια, όταν ο αυστηρός πατέρας της την υποχρέωσε να «νοικοκυρευτεί», εγκαταλείποντας τη μαθητική ζωή – και την παρότρυνε να πάει μαζί της στο σχολείο. Το απωθημένο έγινε δύναμη. Κι όχι μόνο τελείωσε το σχολείο αλλά πέρασε και στο πανεπιστήμιο, ασχολήθηκε με τα κοινά, έγινε επιχειρηματίας. Αυτονομήθηκε. Η ζωή της βρήκε επιτέλους νόημα.

Το «κλειδί» της μόρφωσης, άνοιξε πολλές πόρτες και στην εξαιρετικά επιτυχημένη σήμερα δικηγόρο, Μίνα. «Η μόνη ελευθερία είναι στα γράμματα», έλεγε στην ίδια και στην αδελφή της η μάνα τους όταν ήταν παιδιά – κι ας μην είχε η ίδια μορφωθεί. Μέσα από μία διαδρομή με πολλούς σκοπέλους, η Μίνα κατάφερε να υπερνικήσει την αμφισβήτηση των ανδρών συναδέλφων της, να οικοδομήσει μία καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί. «Όταν φθάνεις σε ένα σημείο, στέλνεις το ασανσέρ κάτω και δίνεις στις φωνές των καταπιεσμένων τον χώρο που τους αναλογεί, δίνεις το χέρι σου να βοηθήσεις τις αδελφές σου. Κι αν δεν το κάνεις , σε τίποτα δεν συνεισέφερε η πορεία σου στη κοινωνία, είσαι μηδενικής αξίας για τους άλλους», το μότο της.

Γυναίκες που φωτίζουν το δρόμο και για τις υπόλοιπες. Που τους δείχνουν όχι μόνο πως τελικά υπάρχει τρόπος. Αλλά και πως δεν υπάρχουν αδιέξοδα.