Διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ηλία Βενέζη.

Τον Ιούλιο του 1923, πρόσφυγες από τη Φώκαια της Μικράς Ασίας αναζητούν μία καινούργια πατρίδα. Η σωτηρία ενός παιδιού που κινδύνεψε να πνιγεί στην ερημιά της Αναβύσσου ερμηνεύεται από τους πρόσφυγες σαν «θέλημα Θεού» και αποφασίζουν να μείνουν στον τόπο, παρά τις αντιδράσεις των ντόπιων. Αρχικά, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα, ενώ ένας αρχαιοκάπηλος καταφτάνει στην περιοχή και προσπαθεί να αποκτήσει φιλίες ανοίγοντας ένα μπακάλικο στον καταυλισμό τους. Το κράτος στέλνει σκηνές και τους παραχωρεί λίγη γη και η ζωή αρχίζει σιγά-σιγά να παίρνει το δρόμο της.
Κυρίαρχη θέση ανάμεσα στους πρόσφυγες κατέχει ο Γλάρος και η γυναίκα του Ελένη, που μαθαίνει από έναν ντόπιο πως σ’ αυτόν τον τόπο υπήρχε πριν χιλιάδες χρόνια μια πολιτεία που βούλιαξε. Ο αρχαιοκάπηλος πλησιάζει τον Γλάρο και προσπαθεί να τον πείσει να του παραχωρήσει το χωραφάκι που του χάρισε το κράτος. Εκείνος ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο του έναν αρχαίο θεό, σκάβει ανακαλύπτοντας ένα αρχαίο άγαλμα. Η Ελένη τον προτρέπει να το πουλήσουν και να ζήσουν σαν άνθρωποι, αλλά αυτός αρνείται. Στη διάρκεια μιας κατακλυσμιαίας βροχής, η Ελένη πνίγεται και κάποιοι κλέβουν το άγαλμα από το σπίτι του Γλάρου.
Με το πέρασμα του χρόνου, η ζωή ομαλοποιείται και οι πρόσφυγες ριζώνουν στην Ανάβυσσο. Ο Γλάρος συντελεί στη διαλεύκανση του στυγερού βιασμού και της δολοφονίας του κοριτσιού μιας φιλικής οικογένειας παραδίνοντας στις αρχές το δολοφόνο. Στο μεταξύ, η κόρη του Αυγή που έχει μεγαλώσει, ζητά να μάθει «τι κρύβεται πίσω απ’ τα βουνά» και να γνωρίσει τη μεγάλη πόλη.

Οι εργασίες διάνοιξης του δρόμου προχωρούν και οι χωριανοί του συνοικισμού, μαζί και ο Ανδρέας και η γυναίκα του Φώτη, πηγαίνουν να δουλέψουν στο σκάψιμο του δρόμου, να σφυροκοπήσουν το «πετράδι».

Ο Φώτης σχεδιάζει να ξεκινήσει νέα δραστηριότητα παράνομης αλιείας και στέλνει τον Χαρίτο για να βρει δυναμίτη.

Η πίστη του γιατρού Βενη αποδεικνύεται αληθινή, καθώς τα τριαντάφυλλά του δείχνουν πως θα ανθίσουν. Ολόκληρη η οικογένεια εκφράζει την αισιοδοξία της για το μέλλον στον τόπο αυτό, ταράσσοντας την Ειρήνη, η οποία ξεσπά σε κλάματα.

Η άλλοτε αριστοκράτισσα σκέφτεται από τη μια τα προβλήματα στη σχέση της με τον Δημήτρη, αλλά και από την άλλη τα προκλητικά λόγια του φιλοξενούμενου εργάτη.