Κοινωνική σειρά εποχής 16 αυτοτελών επεισοδίων, παραγωγής 1977-1978.

Η υπόθεση της σειράς εκτυλίσσεται σ’ ένα ερημωμένο από τη μετανάστευση ελληνικό χωριό του Παρνασσού, τη Βάριανη. Ο φωτογράφος του χωριού είχε ξενιτευτεί στην Αμερική με τον πατέρα του, αλλά σύντομα επέστρεψε στον τόπο του, αφού δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στους ρυθμούς δουλειάς εκεί. Στο χωριό ασχολείται με το μεράκι του, ως φωτογράφος, αλλά και ως καπνοκαλλιεργητής, προκειμένου να τα βγάλει πέρα. Πολλοί από τους συγχωριανούς του, αλλά και άλλοι από τα γειτονικά χωριά, τον επισκέπτονται για φωτογράφηση, ενώ η προσωπική τους ιστορία γίνεται το θέμα κάθε επεισοδίου.

Ο Γιώργος Καραμάνος διασκευάζει τη σειρά διηγημάτων του «Ο φωτογράφος του χωριού», δημιουργώντας ένα τηλεοπτικό είδος επαρχιακής ηθογραφίας που άφησε εποχή. Με την περιγραφική δεινότητα που τον διακρίνει, καταγράφει την καθημερινή ζωή, τις ασχολίες και τις εορταστικές στιγμές των κατοίκων της Βάριανης, που βρίσκεται στους πρόποδες του Παρνασσού, στα τέλη της δεκαετίας του ’30.

Διαμέσου του φωτογραφικού φακού του Στέλιου, του φωτογράφου του χωριού, αποκαλύπτεται η σκωπτική διάθεση των κατοίκων, η λαϊκή θυμοσοφία και η λοξή ματιά με την οποία οι απλοϊκοί άνθρωποι σχολιάζουν τα ελαττώματα των συγχωριανών τους.

Ο Στέλιος αναλαμβάνει να ανατυπώσει τη φωτογραφία του εκλιπόντος συζύγου της Ρούτας. Μετά την επίσκεψή του στη χήρα, πηγαίνει στο καφενείο να συναντήσει τους υπόλοιπους συγχωριανούς. Κουβεντιάζοντας διάφορα θέματα, η συζήτηση φτάνει στη Ρούτα και σχολιάζεται η επιφυλακτικότητα και αυστηρότητα με την οποία συμπεριφέρεται στους άνδρες του χωριού. Ο Ρίκος, ακούγοντας τα σχόλια για τη Ρούτα, προκαλεί τους συγχωριανούς του να στοιχηματίσουν μαζί του ότι θα πάει στο σπίτι της και εκείνη θα του κάνει το τραπέζι. Όλοι δέχονται με προθυμία και ο Ρίκος βάζει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Πραγματικά, η Ρούτα παραπλανάται από τον Ρίκο κι έτσι αυτός κερδίζει το στοίχημα. Μόλις η χήρα αντιλαμβάνεται την εξαπάτηση, οργίζεται και κρατώντας την καραμπίνα κυνηγάει τον Ρίκο και τους υπόλοιπους άντρες που παρακολουθούν.


Ο Μπούζος βρίσκεται στα τελευταία του και οι συγγενείς του προσπαθούν να τον πείσουν να φωτογραφηθεί, ώστε να έχουν μια φωτογραφία του, για να τον θυμούνται. Εκείνος είναι ανένδοτος. Τελικά, ο Μπούζος πεθαίνει και οι συγγενείς καλούν τον Στέλιο να φωτογραφίσει τον πεθαμένο. Εκείνος ανταποκρίνεται στην πρόσκληση, πηγαίνει στο σπίτι του Μπούζου και φωτογραφίζει τον νεκρό. Μια απροσεξία του Λάμπη στη ρύθμιση του φωτισμού είχε ως αποτέλεσμα τη μη εμφάνιση του κεφαλιού του νεκρού στη φωτογραφία. Ο Στέλιος παραδέχεται το λάθος του και αρνείται να πληρωθεί, αλλά η Μπούζαινα του εξηγεί ότι αυτό ήταν μοιραίο να συμβεί, εφόσον ο άντρας της απεχθανόταν τη φωτογράφιση.