Διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ηλία Βενέζη.

Τον Ιούλιο του 1923, πρόσφυγες από τη Φώκαια της Μικράς Ασίας αναζητούν μία καινούργια πατρίδα. Η σωτηρία ενός παιδιού που κινδύνεψε να πνιγεί στην ερημιά της Αναβύσσου ερμηνεύεται από τους πρόσφυγες σαν «θέλημα Θεού» και αποφασίζουν να μείνουν στον τόπο, παρά τις αντιδράσεις των ντόπιων. Αρχικά, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα, ενώ ένας αρχαιοκάπηλος καταφτάνει στην περιοχή και προσπαθεί να αποκτήσει φιλίες ανοίγοντας ένα μπακάλικο στον καταυλισμό τους. Το κράτος στέλνει σκηνές και τους παραχωρεί λίγη γη και η ζωή αρχίζει σιγά-σιγά να παίρνει το δρόμο της.
Κυρίαρχη θέση ανάμεσα στους πρόσφυγες κατέχει ο Γλάρος και η γυναίκα του Ελένη, που μαθαίνει από έναν ντόπιο πως σ’ αυτόν τον τόπο υπήρχε πριν χιλιάδες χρόνια μια πολιτεία που βούλιαξε. Ο αρχαιοκάπηλος πλησιάζει τον Γλάρο και προσπαθεί να τον πείσει να του παραχωρήσει το χωραφάκι που του χάρισε το κράτος. Εκείνος ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο του έναν αρχαίο θεό, σκάβει ανακαλύπτοντας ένα αρχαίο άγαλμα. Η Ελένη τον προτρέπει να το πουλήσουν και να ζήσουν σαν άνθρωποι, αλλά αυτός αρνείται. Στη διάρκεια μιας κατακλυσμιαίας βροχής, η Ελένη πνίγεται και κάποιοι κλέβουν το άγαλμα από το σπίτι του Γλάρου.
Με το πέρασμα του χρόνου, η ζωή ομαλοποιείται και οι πρόσφυγες ριζώνουν στην Ανάβυσσο. Ο Γλάρος συντελεί στη διαλεύκανση του στυγερού βιασμού και της δολοφονίας του κοριτσιού μιας φιλικής οικογένειας παραδίνοντας στις αρχές το δολοφόνο. Στο μεταξύ, η κόρη του Αυγή που έχει μεγαλώσει, ζητά να μάθει «τι κρύβεται πίσω απ’ τα βουνά» και να γνωρίσει τη μεγάλη πόλη.

Ο Γλάρος, ανήσυχος για την τύχη του αγάλματος και τις κινήσεις του Πράσινου, αποφασίζει να συνεργαστεί μαζί του. Ψάχνει να βρει τον αρχαιοκάπηλο, ελπίζοντας πως η αρχαία θεότητα που βρήκε θα του δώσει πλούτο, απαλλάσσοντας την οικογένειά του από τα βάσανα της επιβίωσης. Στο μεταξύ, η καταιγίδα που ξεσπά πλημμυρίζει το χωριό, προξενώντας μεγάλες καταστροφές. Η Ελένη, η οποία έχει μείνει στο χωράφι για να φυλά το άγαλμα, ανήσυχη για την οικογένειά της, ξεκινά για τον συνοικισμό, ενώ ο άντρας της, χωρίς να έχει αντιληφθεί το μέγεθος της κακοκαιρίας, βρίσκεται στις αλυκές, αναζητώντας τον Πράσινο. Στην προσπάθειά της να φτάσει στο χωριό, παρασυρμένη από έναν χείμαρρο, η γυναίκα πνίγεται.


Ολόκληρο το χωριό ψάχνει να βρει την άτυχη Ελένη Γλάρου, η οποία εντοπίζεται νεκρή στις όχθες του χειμάρρου και μεταφέρεται στο σπίτι του γιατρού. Το γεγονός αυτό προκαλεί την οργή και το ξέσπασμα της Ειρήνης, η οποία δυσκολεύεται να αποδεχθεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Ο Φώτης, με τη σκέψη του στον θησαυρό που βρίσκεται κρυμμένος στα χώματα, τρέχει στο χωράφι και ανακαλύπτει ότι το άγαλμα έχει εξαφανιστεί. Οι βοσκοί της περιοχής, οι οποίοι είχαν σχεδιάσει ο χείμαρρος να περάσει μέσα από τον συνοικισμό των προσφύγων με σκοπό να τους διώξουν από τη γη τους, χαίρονται στα νέα των καταστροφών του χωριού. Οι χωριανοί κηδεύουν τη νεκρή γυναίκα. Ο Γλάρος, σε απόγνωση μετά τον χαμό της γυναίκας του και την κλοπή του αγάλματος, βασανίζεται από τύψεις, κατηγορώντας τον εαυτό του για τα γεγονότα.