Η εκπομπή καταγράφει τις σημαντικότερες μορφές της πολιτιστικής, κοινωνικής και καλλιτεχνικής ζωής της χώρας.

Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς, παραγωγής 1979, η Χάρις Αλεξίου, ο Αντώνης Βαρδής με την κιθάρα του και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης με μπουζούκι μιλούν με τον Μάνο Λοΐζο, δοκιμάζουν ρυθμούς και τραγουδούν το «Μια καλημέρα είναι αυτή». Ακολουθεί συνέντευξη/συζήτηση με το Δημήτρη Γκιώνη και ο Λοΐζος μιλάει για τα στοιχεία στη μουσική του, προσωπικά αλλά και κοινωνικά , συζητούν για το δίσκο «Τα Νέγρικα» τη συνεργασία με τον Γιάννη Νεγρεπόντη στους στίχους, τη γνωριμίας τους, την ταχύτητα με την οποία έγραψαν τα τραγούδια, τη σημασία του κοινωνικού προβλήματος των αφροαμερικάνων και την αίσθηση ότι μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας μοιράζεται αρκετά στοιχεία της καταπίεσης αυτών των ανθρώπων. Στη συνέχεια ο Λοΐζος παίρνει την κιθάρα του και σε μία προσπάθεια να δώσει ένα δείγμα της δουλειάς του τραγουδάει στίχους από αγαπημένα τραγούδια του όπως το «Πάγωσε η τσιμινιέρα» (1976), «Καλημέρα ήλιε» (1974), «Αχ χελιδόνι μου» (1971), «Ο γέρο νέγρο Τζιμ» (1975), «Ο δρόμος» (1974).
Ο Λοΐζος μιλάει για τα πιο πρόσφατα τραγούδια που έγραψε, τα οποία θεωρούνται πιο ερωτικά και για τη συνεργασία του με την Αλεξίου. Εξηγεί ότι οι προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του όπως «Τα νέγρικα», «Τα τραγούδια του δρόμου» ή «Τα τραγούδια μας» ήταν απαγορευμένα από το καθεστώς της δικτατορίας ή λογοκριμένα ή έθιγαν θέματα αμιγώς κοινωνικά και πολιτικά, αλλά πάντα έγραφε ερωτικά τραγούδια , μόνο που τώρα το έκανε πιο συνειδητά. Και αυτό γιατί θεωρεί ότι το πολιτικό τραγούδι έχει κορεστεί και ότι με κάποιες εξαιρέσεις δεν έχει πλέον ανταπόκριση στο μεγάλο κοινό, το οποίο βρίσκει αλλού διέξοδο. Ο Λοΐζος πιστεύει ότι θα ήταν λάθος να μην ασχοληθούν με το ερωτικό τραγούδι, μιας και αυτό αγγίζει το ευρύτερο ελληνικό κοινό και ειδικότερα τους νέους. Η Χάρις Αλεξίου ερμηνεύει το τραγούδι «Όλα σε θυμίζουν». Ο Μάνος Λοΐζος μιλάει για την αξία του λεγόμενου «περιθωριακού» ερωτικού τραγουδιού, δεν πιστεύει στους λεγόμενους «ποιοτικούς» συνθέτες γιατί έχουν απομακρυνθεί από το κοινό, χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως λαϊκό συνθέτη και αναφέρεται στο τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», το οποίο θεωρεί γνήσια πολιτικό τραγούδι, το οποίο ακόμα κι αν ήταν περιθωριακό βρήκε άμεση ανταπόκριση στο ευρύτερο κοινό. Η Χάρις Αλεξίου τραγουδάει το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» μαζί με τον Μάνο Λοΐζο και ο Αντώνης Βαρδής και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης τους συνοδεύουν με κιθάρα και μπουζούκι αντίστοιχα.


Το δεύτερο μέρος, αφιερωμένο στις ελληνικές ταινίες μικρού μήκους της περιόδου 1906-1940, ξεκινάει με πλάνα από προκινηματογραφικές συσκευές όπως ζωοτρόπια και φενακιστοσκόπεια. Γίνεται εκτενής αναφορά στην πρώτη δημόσια κινηματογραφική προβολή στο Παρίσι, τη γέννηση κινηματογράφου, αλλά και την πρώτη ελληνική κινηματογραφική προβολή σε αίθουσα σε πλατεία Κολοκοτρώνη, 3 χρόνια μετά. Ακολουθούν πλάνα από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1906 στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο. Αναφέρεται ο κινηματογραφιστής Ζοζέφ Χεπ, η τεράστια συμβολή του στην εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου και προβάλλονται πλάνα από επίκαιρα του Χεπ. Τα κυρίαρχα είδη ταινιών της εποχής ήταν τα ζουρνάλ και οι κωμωδίες. Αναφέρεται ο Δημητρακόπουλος, ο πρώτος έλληνας παραγωγός-καλλιτέχνης με τον κωμικό χαρακτήρα «Σπυριδιών». Πλάνα από επίκαιρα από βαλκανικούς πόλεμους και ανάπτυξη ζουρνάλ. Πλάνα με επίσημους, μέλη βασιλικής οικογένειας, οι οποίοι φτάνουν και έπειτα φεύγουν από τη Μητρόπολη Αθηνών. Πλάνα από Μικρά Ασία, αναφορά σε Προκοπίου και Αφους Γαζιάδη. Αναφορά σε εξέλιξη κωμωδίας με ταινίες Βιλλάρ, πλάνα από «Γάμοι του Μιχαήλ Μιχαήλ και της Κοντσέτα» 1924. Δελφικές εορτές 1927, αφοι Γαζιάδη, πλάνα από παράσταση Προμηθέας Δεσμώτης. Το 1938 κυριαρχία των ζουρνάλ για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και ομιλούντων επικαίρων. Πλάνα από ημέρα κήρυξης πολέμου 28 Οκτώβρη 1940


Ο Σπύρος Βέργος παίρνει συνέντευξη από τον τραγουδιστή του ρεμπέτικου Κώστα Ρούκουνα, ο οποίος μιλάει για τη ζωή του, την καταγωγή του από τη Σάμο, την εργασία στο καπνεργοστάσιο, έπειτα ως επιπλοποιός, την επαφή με παλιούς μουσικούς οι οποίοι τον έπεισαν να γίνει τραγουδιστής, την άφιξή του στην Αθήνα το 1927, όταν εργαζόταν τορναδόρος στον Πειραιά, την επαφή με τους ρεμπέτες μουσικούς στην Αθήνα, την εισαγωγή του μπουζουκιού με τον Μάρκο Βαμβακάρη και το τραγούδι του «Το Χάρο τον αντάμωσαν». Εξηγεί τα διαφορετικά είδη τραγουδιού, τους λεγόμενους «δρόμους» τους και τραγουδάει παραδείγματα σαμπάχ και χοζάμ. Η γυναίκα του Αλεξάνδρα θυμάται πως γνωρίστηκαν όταν νεαρή του ζήτησε να φτιάξει ένα τραγούδι με στίχους της.