Δεκαπέντε ελληνικά τραγούδια που έγραψαν ιστορία, το καθένα στο είδος του, από το σμυρναίικο και το ρεμπέτικο, μέχρι το ελαφρό, λαϊκό και έντεχνο. Έργα μεγάλων ελλήνων δημιουργών που εξέφρασαν τον ιστορικοκοινωνικό περίγυρο της εποχής τους, συνθέτοντας μια εικόνα της πολυμορφίας και της εκφραστικής δύναμης του ελληνικού τραγουδιού στον εικοστό αιώνα. Κάθε επεισόδιο ανιχνεύει το «πορτρέτο» ενός τραγουδιού, μέσα από πλούσιο οπτικοακουστικό και αρχειακό υλικό. Η κάμερα καταγράφει τις μαρτυρίες των ίδιων των δημιουργών και των μελετητών, ενώ επισκέπτεται τους χώρους, που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τη δημιουργία κάθε μουσικού είδους.

Ημίωρο δημιουργικό ντοκιμαντέρ, πορτρέτο του τραγουδιού «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», που ηχογραφήθηκε το 1940 κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, σε μουσική του Μιχάλη Σουγιούλ, στίχους του Μίμη Τραϊφόρου και εκτέλεση της Σοφίας Βέμπο.

Ντοκιμαντέρ, που προσεγγίζει, διερευνά και αναδεικνύει τον τρόπο, την αφορμή, τις κοινωνικές συνθήκες και τους στόχους δημιουργίας αυτού του τραγουδιού, αλλά και την απήχηση που είχε.

Μαρτυρίες, εξομολογήσεις από τις κόρες του Σουγιούλ, Ηρώ και Αλίκη, την ηθοποιό Άννα Καλουτά και τον Ελευθέριο Οικονόμου, πολεμιστή και τραυματία το 1940 στο αλβανικό μέτωπο.

Αναπόληση, μνήμη, πόνος, συγκίνηση.

Πώς συνέθετε ο Σουγιούλ τα τραγούδια του, πώς ο Τραϊφόρος έγραψε στίχους, ποιος ήταν ο χαρακτήρας της θεατρικής επιθεώρησης εκείνης της εποχής, ποιες οι συνθήκες στο μέτωπο, πώς η μουσική από το πολύ επιτυχημένο τραγούδι «Ζεχρά», έγινε μουσική του «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», που μιλάει για τους τραυματίες του πολέμου και πώς γράφτηκαν οι στίχοι του τραγουδιού.

Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται φωτογραφίες και αντικείμενα από τη ζωή της Βέμπο, του Τραϊφόρου και του Σουγιούλ, έντυπα, εφημερίδες και έγγραφα της εποχής, εικόνες από την επιστράτευση του 1940 και τον αγώνα των Ελλήνων στο μέτωπο, η Ζεχρά τέλος, με ανατολίτικες καρτ ποστάλ.

Έτσι, συντίθεται η ουσία αυτού του πολεμικού, πατριωτικού τραγουδιού, που δανείστηκε τη μουσική ενός ανατολίτικου ερωτικού τραγουδιού για να εκφράσει ένα άλλο παράπονο, όχι πια του έρωτα, αλλά της άδικης επίθεσης των Ιταλών.

Αντί για εμβατήριο, ο μουσικός λυγμός.

Ίσως γι’ αυτό και το τραγούδι έγινε θρύλος.