Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Με κλειδί τη λέξη, την έννοια, την υλική κατασκευή «φράχτης», η Περσεφόνη Μήλιου παρατηρεί το Ολυμπιακό Χωριό.
Πιτσιρικάδες που παρελαύνουν, χορεύουν break dance, σπάνε λάμπες και καίνε εξατμίσεις... Πώς να περιφράξεις τόση ενέργεια; Σ’ ένα προκάτ περιβάλλον με αισθητική μακέτας, οι νεαροί πρωταγωνιστές δείχνουν να μη βολεύονται. Μέσα σε μισή ώρα, το οικιστικό πείραμα μιας υποτιθέμενης πρότυπης γειτονιάς αποδομείται και καταρρέει εκ των έσω. Εγκαταλελειμμένα κτίρια, αποτέλεσμα των Ολυμπιακών φιλοδοξιών, ανοίκιαστα μαγαζιά και φυσικά η περιμετρική συρμάτινη περίφραξη, μεταδίδουν τον εγκλωβισμό και τη βίαιη αποκοπή από τον κοινωνικό ιστό της πόλης. Ο φράχτης σαν όριο. Η σούζα και οι κόντρες στο όριο. Καθημερινοί τσαμπουκάδες. Στα όρια του χάρτη. Στα όρια της έκρηξης. Τόπος και νιάτα σιγοβράζουν.
Και εμείς από τις τηλεοράσεις μας τους παρακολουθούμε προσεκτικά.