Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με κλειδί τη λέξη, την έννοια, το δομικό στοιχείο "σκάλα", η Περσεφόνη Μήλιου ανεβαίνει στο Κολωνάκι.

Ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Κωνσταντινίδης, μια μετανάστρια θυρωρός κολωνακιώτικης πολυκατοικίας, ο χορογράφος στην Κρατική Σχολή Χορού, η γλύπτρια Νάτα Μελά και η παρέα της σε γεύμα, ένας νεαρός μασκοφόρος, η ηλικιωμένη Τίκα με τις οικιακές βοηθούς της και ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, παίρνουν τη θέση τους στην κλίμακα του Κολωνακίου.

Με αφετηρία τη σωματική απαίτηση που θέτει η ανάβαση μιας σκάλας, το ντοκιμαντέρ χρησιμοποιεί το βαθμό της σωματικής τους σύνδεσης με το χώρο, για να το προεκτείνει σε μια κοινωνική παρατήρηση.

Η γήρανση του μύθου της περιοχής, είναι το αναπηρικό καρότσι της Τίκας, η αμηχανία που προκαλεί το life-style στον νεαρό μασκοφόρο είναι η διαρκής πορεία του με μηδενικές στάσεις.

Η ανάγκη αποδόμησης του Κολωνακιώτικου μύθου είναι το σκαρφάλωμα των παρκουριστών στους ψηλούς κάθετους τοίχους, η ρομαντική πρόσληψη μιας πνευματικής ελίτ είναι τα βήματα και οι αυστηρές οδηγίες του χορογράφου, η ταξική διάσταση στη βάση κάθε σκάλας είναι ο κουβάς και η σφουγγαρίστρα της θυρωρού στο κλιμακοστάσιο.

Έτσι, διαβασμένο από τα κορμιά και τα βήματα, το Κολωνάκι αποκαλύπτεται απρόσμενα σαν ένα τοπίο πάλης πάνω στην άνοδο και την πτώση, κοινωνική και υπαρξιακή.