Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Φαινομενικά αυθαίρετες λεκτικές αφετηρίες δομούν τη γνωριμία με διαφορετικές γειτονιές.
Ο Θωμάς Κιάος εξετάξει την Κηφισιά σαν σαλόνι. Συμφωνώντας πως σαλόνι ορίζουμε το καλύτερο -όχι σύμφωνα με τις προσωπικές μα σύμφωνα με τις κοινωνικές επιταγές- δωμάτιο του σπιτιού, η Κηφισιά γίνεται αφορμή για να ανιχνευτούν αυτές οι κοινωνικές επιταγές και η εξέλιξή τους από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα έως σήμερα.
Η μετατόπιση της Κηφισιάς από εξοχή για έναν πληθυσμό αστών, από σαλόνι με άλλα λόγια χαλαρής συνεύρεσης σε προάστιο μόνιμης εγκατάστασης για τη νέα τάξη εύπορων Αθηναίων που δημιουργείται στη δεκαετία του ’80, η παράλληλη αποψίλωση της φυσικής «διακόσμησης» του τοπίου που από σαλόνι φυσικής καλλονής καταλήγει σε σαλόνι οικοδομικής αδηφαγίας, η ακμή και η πτώση της τοπικής αγοράς που από σαλόνι πολυτελών προϊόντων καταλήγει στη σταδιακή εγκατάλειψη, είναι κάποιοι από τους άξονες της αφήγησης. Πρόσωπα συνδεδεμένα με το χώρο μορφοποιούν τις αφηρημένες αυτές παραμέτρους σε καθημερινότητα. Ένας νεαρός μουσικός, προνομιούχος όπως δηλώνει σε σχέση με άλλους συνομηλίκους του, μία γυναίκα μ’ ένα νεοκλασικό σπίτι ανοιχτό σε φίλους, το σαλόνι ενός λαϊκού σπιτιού στα αντί-life style Αλώνια της Κηφισιάς, το δημόσιο «σαλόνι» του παραδοσιακού καφέ-ζαχαροπλαστείου «Βάρσος» με τους μόνιμους (ηλικιωμένους στην πλειοψηφία τους) θαμώνες θέτουν μέσα σ’ ένα ημίωρο τα βασικά συστατικά «ταυτότητας» της περιοχής και δίνουν κάποιες εμβληματικές εκδοχές «διακόσμησης» σαλονιού, κάποιες βασικές πτυχές της εικόνας της Κηφισιάς μέσα σε ένα time lapse ενός περίπου αιώνα.