Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Ο Γιάννης Γαϊτανίδης συστήνει το Γέρακα ως «οικόπεδο». Με εγγενή την ποιότητα του «ιδιωτικού», η έννοια οικόπεδο περιφράσσει εξ αρχής το ντοκιμαντέρ μέσα σε ένα πλέγμα, κάνοντας ό,τι βρίσκεται εντός της αφήγησης να τίθεται σε ένα κλειστοφοβικό πλαίσιο το οποίο οριοθετούν έρημοι δρόμοι, βαριά σύννεφα στον ουρανό, ήχοι εκσκαφέων και σφυροκοπημάτων στις οικοδομές, εναλλακτικά με την εγγυημένη ησυχία ενός νεόδμητου προαστίου.
Μια αίσθηση ακινητοποίησης της ζωής κυριαρχεί στις νεκρές φύσεις, αλλά και τα πρόσωπα. Το "τυπικό" της δόμησης (τα σπίτια -"τούρτες"), το "τυπικό" των καθημερινών συνηθειών (ζωή στο σπίτι), το "τυπικό" της ψυχαγωγίας και της κοινωνικής ζωής στην περιοχή (εκτόνωση σε αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα) πρωταγωνιστούν.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί και τους ήρωες ως μέρη του "τυπικού". Τυπικός ο παλιός Γερακιώτης που έχει βιώσει τον οικοδομικό οργασμό, τυπικά τα νεαρά παιδιά που συμμετέχουν στη μπάντα του Δήμου, τυπικός ο μεσίτης που πλασάρει διαμερίσματα, τυπικοί οι υποψήφιοι αγοραστές.