Σειρά ημίωρων ντοκιμαντέρ με θέμα διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Σε κάθε περιοχή αντιστοιχεί μια λέξη-αρχιτεκτονική έννοια, που τη χαρακτηρίζει φυσιογνωμικά αλλά και κοινωνικά. Αυτή η λέξη είναι ο οδηγός στο βλέμμα, στην επιλογή των χαρακτήρων, στα στοιχεία του πορτρέτου της κάθε περιοχής.

Τα Εξάρχεια της αμφισβήτησης, το Κολωνάκι της αριστοκρατίας, η Ομόνοια του περιθωρίου, η Κυψέλη των μεταναστών, η Καισαριανή των προσφυγικών, η Κηφισιά της αποκέντρωσης, ο Ασπρόπυργος της βιομηχανικής ζώνης, το Παλαιό Φάληρο της μνήμης, η Ακαδημία Πλάτωνος του ένδοξου παρελθόντος, η Εκάλη της ελίτ, το Ίλιον της άρνησης, το Πέραμα των ναυπηγείων, το Ολυμπιακό Χωριό της νεανικής κυριαρχίας, ο Γέρακας της άναρχης ανάπτυξης.

Ιστορικές και νέες συνοικίες της Αθήνας αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από ένα εννοιολογικό παιχνίδι με τις λέξεις που τις χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά και κοινωνιολογικά, τους ανθρώπους που τις κατοικούν και τη θέση που διεκδικούν στο νέο πολιτισμικό χάρτη μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν, το μετέωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον της.

Τρεις νέοι σκηνοθέτες -ο καθένας με το προσωπικό του βλέμμα- ανακαλύπτουν τη λέξη-κλειδί της κάθε συνοικίας, ανατρέπουν τις προφανείς δυναμικές τους, επανδιαπραγματεύονται την εικόνα που τους έχουν προσδώσει οι «αστικοί μύθοι» και «ξεκλειδώνουν» όσα κρύβονται πίσω από τη συναρπαστική καθημερινότητα των κατοίκων της, ολοκληρώνοντας με τον πιο διαυγή τρόπο την εκ νέου χαρτογράφηση μιας γνωστής «άγνωστης» πόλης.

Απόπειρες προσωπικής ανάγνωσης της μητροπολιτικής Αθήνας. Φαινομενικά αυθαίρετες λεκτικές αφετηρίες δομούν τη γνωριμία με διαφορετικές γειτονιές. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, με κλειδί τη λέξη, την έννοια, τη φωτιστική συνθήκη «υπόγειο», η σκηνοθέτις Περσεφόνη Μήλιου μπαίνει στο λαβύρινθο μίας από τις πιο πυκνοκατοικημένες μικροπόλεις του πλανήτη: την Κυψέλη.
Τέσσερις υπόγειοι χώροι διαπλέκονται και υπαγορεύουν την ιστορικοκοινωνική διαδρομή της Κυψέλης από την πρώτη εποίκιση του Μεσοπολέμου και την αστική ακμή του ’60 και του ’70, μέχρι την τωρινή πολυφυλετική της ταυτότητα.
Ένα Μεταξικό καταφύγιο κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών και ένα κατειλημμένο νεοκλασικό, αποθήκη παράνομων Αφρικανών, συνδέουν τους υπόγειους κόσμους του χθες και του σήμερα.
Στον τρίτο υπόγειο χώρο, η ζεστή, παιγνιώδης συνύπαρξη ενός κουρέα σκύλων και ενός Μπαγκλαντεσιανού μετανάστη σπάνε το σκοτάδι στην προοπτική μιας κανονικής ζωής στη στάθμη πια της επιφάνειας.
Και σε όλο αυτό το πολυφωνικό τραγούδι από το Υπόγειο, το ίσο από την αρχή ως το τέλος, κρατούν δύο ανδρικές φωνές.
Ποιες είναι και τι ξέρουν από υπόγεια; Ακούστε τους και η θέα του κόσμου από κάτω προς τα πάνω θα δείτε πως είναι πιο πλούσια σε εικόνες απ’ ό,τι ίσως φαντάζεστε.