Σειρά ντοκιμαντέρ 13 ωριαίων επεισοδίων που πραγματεύεται τη σχέση του Έλληνα με το υγρό στοιχείο.

Η θάλασσα είναι ταυτισμένη με τη μοίρα του Έλληνα. Άρρηκτη, αλλά και τόσο παλαιά η σχέση του με το υγρό στοιχείο, χάνεται στα χρόνια της προϊστορίας και τον ακολουθεί από τότε ως κληρονομικό σύνδρομο. Πάλεψε με τη θάλασσα, πλούτισε, τη δόξασε αλλά και δοξάστηκε μαζί της, δίχως ποτέ αυτή η πάλη να χάσει τον επικό της χαρακτήρα. Όπως ειπώθηκε, η Ελλάδα δεν είναι μια στεριά που περιβάλλεται από θάλασσα, αλλά μια θάλασσα που περιβάλλει μια στεριά. Οι ελληνικές θάλασσες και το Αιγαίο ιδιαίτερα γαλούχησαν γενιές και γενιές Ελλήνων πάνω στα κύματά τους. Η μοίρα του τόπου μας στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, αλλά και στον καθημερινό ειρηνικό βίο, είναι στενά δεμένη με τη θάλασσα, το ταξίδι, την ξενιτειά, την περιπέτεια.

Οι φάροι πάντα ασκούσαν γοητεία στους ανθρώπους, είτε ήτανε στεργιανοί, είτε θαλασσινοί. Δεν έχουν μόνο ενδιαφέρον σαν αρχιτεκτονικά κτίσματα, αλλά, διαπερνώντας το σκοτάδι με το φως τους, γίνονται σημεία αναφοράς για τους ναυτιλλομένους και μεταφορικά για το ανθρώπινο πνεύμα.
Ο συμβολικός χαρακτήρας των φάρων για τους στεργιανούς συμπυκνώνει την ουσία της απομόνωσης και της μοναξιάς για τους ναυτικούς, την ελπίδα και τη «σιγουράντζα» του σωστού προσανατολισμού της ρότας τους.
Πολλοί φαροφύλακες υπέφεραν στην αποστολή τους. Αρκετοί έχασαν την υγεία τους ή και τη ζωή τους. Οι πληροφορίες για τις θυσίες αυτές είναι περιορισμένες ή ανύπαρκτες. Οι φάροι της Ίμβρου και της Τενέδου βομβαρδίστηκαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στοιχεία για την τύχη των φαροφυλάκων δεν υπάρχουν. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί φάροι καταστράφηκαν με τον ίδιο τρόπο.
- Τι απώλειες είχε αυτός ο πληθυσμός και τι απόγινε;
- Τι απέγιναν οι κοινωνίες των φάρων που αυτοματοποιήθηκαν και συνεχίζουν να αυτοματοποιούνται;
Οι τελευταίοι θυσιάστηκαν στο βωμό της τεχνολογικής εξέλιξης. Εξαφανίστηκαν στο όνομα της οικονομίας ή της περιστολής των δαπανών επιτήρησης των φάρων.
Η Πολιτεία δεν έστησε ποτέ μνημεία στους φαροφύλακες για τις θυσίες τους. Τέτοια μνημεία υπήρξαν πάντα οι ίδιοι οι φάροι. Υπήρξαν από τότε που υπάρχει και ο φαροφύλακας. Έζησε, λειτούργησε μέσα στο μνημείο και πολλές φορές τάφηκε δίπλα σε αυτό. Και όταν οι πέτρινοι φάροι άρχισαν να εγκαταλείπονται και να γίνονται μνήματα σκόρπια στις ακτές, σε μια ταπεινή γωνιά, έγραψε νοερά και διακριτικά ο φαροφύλακας στον επιτύμβιό του: «Η εγκατάλειψη στη μνήμη της εγκατάλειψης».