Σειρά ντοκιμαντέρ του Γιώργου Σγουράκη, που επιχειρεί μια ιστορική καταγραφή του ελληνικού χώρου, μέσα από την οπτική των πνευματικών ανθρώπων κάθε περιοχής.

Πρόκειται για μια ιδέα που δημιουργήθηκε και προβλήθηκε την περίοδο 1980-1981 στην ΕΡΤ.

Το περιεχόμενο της σειράς είχε ως πρωταρχικό στόχο να μεταφέρει σε εικόνα κάθε πτυχή, κάθε ενδιαφέρον στοιχείο των περιοχών, κυρίως της Νότιας και νησιωτικής Ελλάδας, που αφορούσε την ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμό, την παραγωγή, τις τέχνες, το τραγούδι και τον στίχο, τη μουσική ακόμα και τον ανθρώπινο παράγοντα ως μορφή και χαρακτήρα.

Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο δημιουργικό επιτελείο των εκπομπών, το οποίο αποτελούσαν καταξιωμένοι σκηνοθέτες (Τάκης Παπαγιαννίδης, Φώτος Λαμπρινός, Ντίνος Μαυροειδής, Γιώργος Καριπίδης, Χρήστος Παληγιαννόπουλος και Δημήτρης Μαυρίκιος), διευθυντές φωτογραφίας, συνθέτες, ηθοποιοί, μοντέρ, ηχολήπτες και γενικά το πιο αξιόλογο δυναμικό της ελληνικής κινηματογραφικής δημιουργίας.

Το σήμα της σειράς αποτέλεσε ένα από τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τις εκπομπές. Είναι παράσταση Κερετανής Υδρίας, που βρίσκεται στη Βίλα Τζούλια – στη Ρώμη, συλλογή Καστελάνι και χρονολογείται γύρω στο 530 π.Χ.

Ο Δίας, με την μορφή ταύρου, μεταφέρει πάνω στη πλάτη του την Ευρώπη, την κόρη του βασιλιά της Φοινίκης, που σκοπεύει να την μεταφέρει στην Κρήτη. Η Ευρώπη με το δεξί της χέρι κρατιέται απ’ το λαιμό του ταύρου, με το αριστερό σηκώνει το χιτώνα της. Ψάρια και δελφίνια κολυμπούν ανάμεσα στα πόδια του ταύρου. Μπροστά πετάει μια χήνα, το ιερό πουλί της Αφροδίτης, σαν ευνοϊκός προάγγελος. Η απαγωγή της Ευρώπης ήταν μία από τις περίφημες ερωτικές περιπέτειες του Δία.

Τα Σφακιά είναι ένας τόπος άγριος και τραχύς, που δεν μοιάζει με καμία άλλη περιοχή της Κρήτης. Εδώ σε τούτο το χώρο έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα σε οχυρό.
Από τη μια άκρη ως την άλλη απλώνεται ένας βράχος γυμνός, κοφτερός, χαρακωμένος από τον ήλιο και τις καταιγίδες. Λιγοστό το νερό, λιγοστός και ο ίσκιος.
Σε τούτο τον τόπο η ζωή καταλήγει να είναι συχνά ένας πόλεμος και η καρδιά του ανθρώπου, θέλοντας και μη, δεν μπορεί παρά να σκληρύνει σαν την πέτρα που την αντιμάχεται. Αυτή η τραχύτητα της ζωής γίνεται εικόνα και αποτυπώνεται και στο κτίσμα του ορεινού Σφακιανού. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια, ούτε τα υλικά, ούτε τα ψυχικά, για «τελειοποίηση της άνεσης». Το απλό και το απαραίτητο κυριαρχεί στους ανθρώπους και τα πράγματα. Τα Σφακιανά σπίτια είναι καμωμένα από πέτρα και ξύλο. Πέτρα με μύτες και σχήματα πάνω της και ξύλο στραβό όπως φυτρώνει στα βράχια. Πολλές φορές και τα ίδια τα βράχια γίνονται η μία πλευρά του σπιτιού έτσι που ξεγελιέται το μάτι να ξεχωρίσει το σπίτι από το βράχο, το βράχο από το σπίτι. Μέσα στο πνεύμα και στην αίσθηση του λαϊκού Σφακιανού κατασκευαστή υπάρχει μια αρχέτυπη μάθηση, ένας αλάθητος οδηγός, η ακατάλυτη ανάγκη του ένστικτου. Αυτή η ανάγκη γέννησε τα σπίτια που στεγάζουν τον άνθρωπο παραγνωρίζοντας κάθε διάκοσμο. Άλλωστε δεν χρειάζονται τέτοιες πολυτέλειες σ’ έναν τόπο τραχύ και δύσκολο. Θα έσπαγε, σίγουρα, την αρμονία.
Μια σπάνια καταγραφική κινηματογραφική εργασία στα απομονωμένα χωριά των Σφακιών, δύσκολη το χειμώνα που έγιναν τα γυρίσματα, με πολύωρη πορεία μέσα από το φαράγγι της Αράδαινας προκειμένου να γίνει η κινηματογράφηση στον Άη Γιάννη, στην Αράδαινα και στα Λιβαθιανά, αλλά και στην Ανώπολη.