Σειρά ντοκιμαντέρ του Γιώργου Σγουράκη, που επιχειρεί μια ιστορική καταγραφή του ελληνικού χώρου, μέσα από την οπτική των πνευματικών ανθρώπων κάθε περιοχής.

Πρόκειται για μια ιδέα που δημιουργήθηκε και προβλήθηκε την περίοδο 1980-1981 στην ΕΡΤ.

Το περιεχόμενο της σειράς είχε ως πρωταρχικό στόχο να μεταφέρει σε εικόνα κάθε πτυχή, κάθε ενδιαφέρον στοιχείο των περιοχών, κυρίως της Νότιας και νησιωτικής Ελλάδας, που αφορούσε την ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμό, την παραγωγή, τις τέχνες, το τραγούδι και τον στίχο, τη μουσική ακόμα και τον ανθρώπινο παράγοντα ως μορφή και χαρακτήρα.

Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο δημιουργικό επιτελείο των εκπομπών, το οποίο αποτελούσαν καταξιωμένοι σκηνοθέτες (Τάκης Παπαγιαννίδης, Φώτος Λαμπρινός, Ντίνος Μαυροειδής, Γιώργος Καριπίδης, Χρήστος Παληγιαννόπουλος και Δημήτρης Μαυρίκιος), διευθυντές φωτογραφίας, συνθέτες, ηθοποιοί, μοντέρ, ηχολήπτες και γενικά το πιο αξιόλογο δυναμικό της ελληνικής κινηματογραφικής δημιουργίας.

Το σήμα της σειράς αποτέλεσε ένα από τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τις εκπομπές. Είναι παράσταση Κερετανής Υδρίας, που βρίσκεται στη Βίλα Τζούλια – στη Ρώμη, συλλογή Καστελάνι και χρονολογείται γύρω στο 530 π.Χ.

Ο Δίας, με την μορφή ταύρου, μεταφέρει πάνω στη πλάτη του την Ευρώπη, την κόρη του βασιλιά της Φοινίκης, που σκοπεύει να την μεταφέρει στην Κρήτη. Η Ευρώπη με το δεξί της χέρι κρατιέται απ’ το λαιμό του ταύρου, με το αριστερό σηκώνει το χιτώνα της. Ψάρια και δελφίνια κολυμπούν ανάμεσα στα πόδια του ταύρου. Μπροστά πετάει μια χήνα, το ιερό πουλί της Αφροδίτης, σαν ευνοϊκός προάγγελος. Η απαγωγή της Ευρώπης ήταν μία από τις περίφημες ερωτικές περιπέτειες του Δία.

Το βοτσαλωτό μωσαϊκό είναι το πιο άγνωστο και παραμελημένο είδος λαϊκής τέχνης των νησιών μας. Έχοντας ρίζες στα μινωικά χρόνια επιβίωσε μέχρι τις μέρες μας, μέσα από τους λαϊκούς τεχνίτες που το ένστικτο και αισθητική τους αντίληψη έχει πολλές φορές δημιουργήσει βοτσαλωτές αυλές θαυμαστές για τη χάρη, την ισορροπία τους και τον πλούτο των λαογραφικών στοιχείων που περιέχουν. Ειδικά στις βοτσαλωτές αυλές των Σπετσών τα στοιχεία αυτά υπάρχουν σε αφθονία και ποικιλία που δεν συναντιέται σε άλλες περιοχές. Θαλασσινά βότσαλα άσπρα και μαύρα γίνονται στα χέρια του ντόπιου τεχνίτη ένα θαυμάσιο υλικό για διακόσμηση.
Βλέπεις τον λαϊκό τεχνίτη από το 1770 ως τις μέρες μας να στολίζει τη Σπετσιώτικη αυλή με καράβια, άγκυρες, σπιτικά ζώα και πουλιά, γοργόνες, κυπαρίσσια, δράκοντες, δρακοντοκτόνους, καβαλάρηδες, οργανοπαίκτες, βλέπεις ακόμα εραλδικές συνθέσεις, μαιάνδρους, σπείρες, κληματίδες, μυθολογικές παραστάσεις.
Ένας θαυμάσιος μάστορας, ο Ελισσαίος Μπαϊρακτάρης-, έφτιαξε ειδικά για την εκπομπή μιαν ολοκληρωμένη σύνθεση με κατασκευή βοτσαλωτού (την οποία καταγράψαμε σε όλα τα στάδια δημιουργίας της), για να δείξει μια τέχνη που ανήκει σχεδόν πια στην ιστορία.
Ένα στοιχείο που περιέχει ακόμα η ταινία και επισημαίνει την αξία των βοτσαλωτών αυλών μέσα στην ελληνική παράδοση είναι το απόσπασμα από τα «Απομνημονεύματα» του Στρατηγού Μακρυγιάννη, όπου περιγράφει με το ιδιότυπο ύφος του τον τρόπο που κατασκεύασε «με πετραδάκια της θάλασσας άσπρα και μαύρα» την ιστορική του αυλή. Η
ζωγραφική αναπαράσταση της αυλής του Μακρυγιάννη έγινε από τον ζωγράφο Σπύρο Βασιλείου.