Σειρά ντοκιμαντέρ που περιπλανιέται σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας, προβάλλοντας τόπους που συμπυκνώνουν εντυπώσεις και στοχασμούς.

Σκοπός της σειράς να παρουσιάσει την ντόπια οικοδομική τέχνη, τη λαϊκή αρχιτεκτονική των οικισμών, το σύνολο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ιστορικές αλήθειες και μηνύματα των αγώνων που έγιναν στους περασμένους αιώνες.

Προβάλλει τη σκληρή μεγαλοπρέπεια της ελληνικής γης, απόκρημνες πλαγιές, ψηλές οροσειρές, άγονη γη και σύσκια δάση.

Πάνω στην ατέλειωτη οροσειρά της Πίνδου, στη ριζά του βουνού Γκαμήλα και σε υψόμετρο 1.000, συναντάς το Πάπιγκο.
Περήφανο και επιβλητικό ξεχωρίζει από τα άλλα χωριά του Ζαγοριού. Χώρος τραχύς και άγονος το Πάπιγκο, αναγκάζει τους κατοίκους του να ξενιτευτούν και να αναζητήσουν άλλες πατρίδες. Έτσι, από τον 17ο αιώνα έστησαν κοινότητες στη Μολδαβία, τη Βλαχία, την Αυστρία, την Ουγγαρία, αλλά κυρίως τη Ρουμανία. Σε όλα αυτά τα χρόνια της τόσης δραστηριότητας ξεφορτώνουν σωρό τα αγαθά στο χωριό, αλλάζοντας εντελώς τον τρόπο ζωής του αλλά και τη μορφή του. Τα ναπολεόνια έστησαν αρχοντικά δίπατα, σχολεία, βιβλιοθήκες και εκκλησιές. Μοναδική μαρτυρία της ζωής των ξενιτεμένων Παπιγκιωτών είναι η Ασπασία Λαζαρίδου, που έχοντας ζήσει περισσότερα από 50 χρόνια στο Βουκουρέστι ξαναγύρισε στο Πάπιγκο. Σ' αυτόν εδώ τον τόπο η επιτυχία ταυτιζόταν πάντα με τη φυγή. Στο Πάπιγκο δεν σε φέρνει κανένας δρόμος. Πρέπει να το αναζητήσεις. Περιτρυγυρισμένο από τους εθνικούς δρυμούς, του φαραγγιού του Βίκου και της περίφημης χαράδρας του Αώου κρατά πεισματικά τη δική του ξεχωριστή παρουσία.