Η σειρά εστιάζει στο έργο εκείνων των αρχιτεκτόνων που διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής κουλτούρας του «σύντομου 20ου αιώνα» και άλλαξαν τις αντιλήψεις μας για τους τρόπους και τους τόπους της σύγχρονης ζωής και κατοίκησης.

Μια τέτοια επιλογή αποκτά ιδιαίτερη σημασία τη στιγμή που ο υλικός πολιτισμός της «μοντέρνας παράδοσης» περικυκλώνεται από παρεξηγήσεις και εγκαταλείπετε στην αδιαφορία και στη λήθη.

Στόχος της σειράς δεν είναι η αναπαραγωγή μιας ακαθόριστης νοσταλγίας, ούτε η σχολαστική στιλιστική ανάλυση, αλλά η ριζική επανεκτίμηση του μοντέρνου αρχιτεκτονικού παραδείγματος: Η δημιουργία ενός πλαισίου ερμηνείας και ενός είδους «οδηγιών χρήσεως» που μπορούν να αποσπάσουν τα επιλεγμένα κτίρια και τις διαμορφώσεις χώρων από την εσωστρέφεια των εξειδικευμένων μελετών, καθιστώντας τα ζώσα και κατανοητή εμπειρία για τους σημερινούς κατοίκους των πόλεών μας.
Αν κάποτε το προβάδισμα ανήκε αποκλειστικά στο κτιριακό προϊόν σήμερα συμπεριλαμβάνει το υποκείμενο που βιώνει και βλέπει.

Για το σκοπό αυτό δίνεται έμφαση σε μια διασταυρούμενη ανθρωπολογική προσέγγιση, δηλαδή στη σχέση του αρχιτεκτονημένου περιβάλλοντος με την ανθρώπινη εμπειρία, τις πολιτιστικές σημασιολογήσεις και τους τρόπους ζωής που το διασχίζουν εγκάρσια.

Υπ’ αυτήν την έννοια, οι «αρχιτεκτονικές διαδρομές» της σειράς δεν ανακατασκευάζουν ένα εξιδανικευμένο και πλαστό σκηνικό της ανθρώπινης δράσης, αλλά διερευνούν το μεταβλητό πεδίο όπου συντελείται η αλληλεξάρτησή τους.

Ο Κωνσταντίνος Δεκαβάλλας, ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, με ποικίλο και πλούσιο αρχιτεκτονικό έργο, μας οδηγεί στον ζωτικό λαβύρινθο της αρχιτεκτονικής εμπειρίας.

Σε μια συζήτηση με τον Γιώργο Τζιρτζιλάκη, επίκουρο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, παρουσιάζονται σκέψεις, αναμνήσεις, σχέδια, μακέτες, ουτοπίες, αναφορές σε συνεργασίες και σε έργα που υλοποιήθηκαν, σχεδόν χωρίς διακοπή.

Ο Κωνσταντίνος Δεκαβάλλας ανήκει στη γενιά εκείνη των μοντέρνων Ελλήνων αρχιτεκτόνων που άρχισαν τη σταδιοδρομία τους στις αρχές της δεκαετίας του 1960, και όπως μας αφηγείται ο ίδιος, πολλές φορές συγκεντρώνονταν τακτικά και συζητούσαν για τα προβλήματα και τις προοπτικές της αρχιτεκτονικής.

Επίμονα σ’ όλο του το έργο αναζητεί τις αρχιτεκτονικές μορφές και εμπειρίες που προκύπτουν από την ένταξη στο τοπίο, την επίλυση των προβλημάτων κλιματικού ελέγχου, φυσικού φωτισμού και αερισμού των κτηρίων.

Μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς της Σαντορίνης το 1956, ως υπεύθυνος του έργου της ανοικοδόμησης, είχε τη δυνατότητα να δοκιμάσει πολλές από τις ιδέες αυτές να υλοποιούνται σε ευρεία κλίμακα, σε μία από τις σημαντικότερες δημόσιες παρεμβάσεις της αρχιτεκτονικής που έγιναν στην Ελλάδα.

Για το ίδιο έργο μιλά ο Σάββας Κονταράτος, αρχιτέκτονας που συμμετείχε στο πρόγραμμα της ανοικοδόμησης του νησιού.

Η Αρχιτεκτονική πρέπει να είναι απλή και να συνδιαλέγεται με το περιβάλλον, τονίζει ο Κωνσταντίνος Δεκαβάλλας. «Η πιο νόστιμη ντομάτα, είναι εκείνη που την πλένεις στη θάλασσα και τη δαγκώνεις έτσι που την κρατάς στο χέρι σου».