Η σειρά εστιάζει στο έργο εκείνων των αρχιτεκτόνων που διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής κουλτούρας του «σύντομου 20ου αιώνα» και άλλαξαν τις αντιλήψεις μας για τους τρόπους και τους τόπους της σύγχρονης ζωής και κατοίκησης.

Μια τέτοια επιλογή αποκτά ιδιαίτερη σημασία τη στιγμή που ο υλικός πολιτισμός της «μοντέρνας παράδοσης» περικυκλώνεται από παρεξηγήσεις και εγκαταλείπετε στην αδιαφορία και στη λήθη.

Στόχος της σειράς δεν είναι η αναπαραγωγή μιας ακαθόριστης νοσταλγίας, ούτε η σχολαστική στιλιστική ανάλυση, αλλά η ριζική επανεκτίμηση του μοντέρνου αρχιτεκτονικού παραδείγματος: Η δημιουργία ενός πλαισίου ερμηνείας και ενός είδους «οδηγιών χρήσεως» που μπορούν να αποσπάσουν τα επιλεγμένα κτίρια και τις διαμορφώσεις χώρων από την εσωστρέφεια των εξειδικευμένων μελετών, καθιστώντας τα ζώσα και κατανοητή εμπειρία για τους σημερινούς κατοίκους των πόλεών μας.
Αν κάποτε το προβάδισμα ανήκε αποκλειστικά στο κτιριακό προϊόν σήμερα συμπεριλαμβάνει το υποκείμενο που βιώνει και βλέπει.

Για το σκοπό αυτό δίνεται έμφαση σε μια διασταυρούμενη ανθρωπολογική προσέγγιση, δηλαδή στη σχέση του αρχιτεκτονημένου περιβάλλοντος με την ανθρώπινη εμπειρία, τις πολιτιστικές σημασιολογήσεις και τους τρόπους ζωής που το διασχίζουν εγκάρσια.

Υπ’ αυτήν την έννοια, οι «αρχιτεκτονικές διαδρομές» της σειράς δεν ανακατασκευάζουν ένα εξιδανικευμένο και πλαστό σκηνικό της ανθρώπινης δράσης, αλλά διερευνούν το μεταβλητό πεδίο όπου συντελείται η αλληλεξάρτησή τους.

«Ένα κτίριο δεν τελειώνει ποτέ. Είναι «non finito». «Η αρχιτεκτονική οργανώνει τα όρια του φόβου».

Αυτές οι σκέψεις ανήκουν στο Δημήτρη Φατούρο και διατρέχουν την ταινία-αφιέρωμα στο έργο και την προσωπικότητα του αρχιτέκτονα και δάσκαλου.

Σκέψεις που ο ίδιος διατυπώνει κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής που ξεκινάει απ’ το Χατζηκυριάκειο της δεκαετίας του '50, όπου ο νεαρός τότε Φατούρος σχεδίασε το μοντέρνο κολυμβητήριο της σχολής Δοκίμων, περνά απ’ το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, όπου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 αποτέλεσε ιδρυτικό στέλεχος της αρχιτεκτονικής σχολής, ως την Καβάλα και τους Φιλίππους, όπου δοκίμασε την τέχνη του στο σχεδιασμό και την κατασκευή των εκεί αρχαιολογικών μουσείων.

Για να ολοκληρώσει τη διαδρομή λέγοντας πως «Χωρίς μια ηθική στάση απέναντι στον κόσμο, δε μπορεί να γίνει αρχιτεκτονική οποιουδήποτε είδους».