Σειρά ντοκιμαντέρ που καταγράφει τις προφορικές μαρτυρίες Ελλήνων δημιουργών για μια κρίσιμη περίοδο της ζωής τους, του έργου τους, της χώρας. Κάθε δημιουργός επιλέγει μια συγκεκριμένη χρονιά, οριακή για το έργο του, αφηγείται τη ζωή του εκείνη την περίοδο, το έργο που ετοιμάζει, με τις όποιες συνεκδοχές, αλληλεξαρτήσεις, αλλά και επαναπροσδιορισμούς που το συνδέουν με την προσωπική του ζωή.

Παράλληλα, παρουσιάζει γεγονότα της Ιστορίας της χώρας, που λαμβάνουν χώρα πάλι την ίδια χρονιά, που ορίζουν, συμπληρώνουν ή και ερμηνεύουν τα προηγούμενα. Όλα αυτά βέβαια, σήμερα, όπως τα συγκρατεί και τα επιλέγει η μνήμη.

Σκοπός της σειράς είναι να αιχμαλωτίσει «ιστορίες» που κινούνται στο χώρο της προφορικής μαρτυρίας.

«Είναι πιθανόν να τέλειωσε η ζωή μου το ’85…», αρχίζει ο Κώστας Τσόκλης τη συνέντευξή του, σπαρακτικός σαν το «καμακωμένο ψάρι» του, που σπαράζει αλλά δεν πεθαίνει.

«Όλη η δουλειά που έκανα από τότε, ουσιαστικά στηρίζεται πάνω σε εκείνη την ιδέα που είχα, δηλαδή να κάνω τη ζωγραφική να κινείται και να αλλάζει».

Στο έργο του καμακωμένο ψάρι, ο Τσόκλης συνδύασε τη ζωγραφική σε καμβά με τις σύγχρονες τεχνολογίες. Δημιουργεί τη «ζωντανή ζωγραφική», καταφέρνοντας να εισάγει τον χρόνο σ’ έναν πίνακα που κινείται και αλλάζει. Το έργο εκτίθεται στην γκαλερί Ζουμπουλάκη το 1985, αλλά εκπροσωπεί και την Ελλάδα στην 42η Μπιενάλε της Βενετίας, ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς.

Το 1985 είναι η χρονιά που ο Τσερνιένκο πεθαίνει και ο Γκορμπατσόφ ανέρχεται στην εξουσία. Οι «δέκα» γίνονται «δώδεκα», καθώς η Πορτογαλία και η Ισπανία μπαίνουν στην ΕΟΚ.

Στην Ελλάδα, ο Ανδρέας Παπανδρέου προκηρύσσει εκλογές και τις κερδίζει, ο Κώστας Στεφανόπουλος ιδρύει τη Δημοκρατική Ανανέωση. Ο Ιόλας διώκεται για αρχαιοκαπηλία. Η Αθήνα γίνεται η πρώτη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ο Κώστας Τσόκλης θυμάται και εξομολογείται.