Σειρά ντοκιμαντέρ που μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά τους πιο γνωστούς γελοιογράφους, να ακούσουμε τις σκέψεις και τις απόψεις τους και να μάθουμε τα μυστικά της δουλειάς τους.

Πρόκειται για τα πορτρέτα γνωστών σκιτσογράφων: του «βετεράνου» (αλλά πάντα επί των επάλξεων) Βασίλη Χριστοδούλου (Βραδυνή), που κοντεύει να συμπληρώσει αισίως έναν αιώνα ζωής και φθάνοντας μέχρι τον (κατά πολύ) νεώτερο Σπύρο Δερβενιώτη (City Press).

Τη λίστα συμπληρώνουν οι Γιάννης Ιωάννου (Έθνος), Γιάννης Καλαϊτζής (Ελευθεροτυπία), Μιχάλης Κουντούρης (Ελεύθερος Τύπος), Ηλίας Μακρής (Καθημερινή), Πάνος Μαραγκός (Έθνος), Έφη Ξένου (Ελεύθερος Τύπος), Ανδρέας Πετρουλάκης (Καθημερινή), Στάθης Σταυρόπουλος (Ελευθεροτυπία), Σπύρος Ορνεράκης (Τα Νέα) και ο Γιάννης Λογοθέτης (Λογο).

Τρεις επιπλέον εκπομπές είναι αφιερωμένες σε πρωτομάστορες που ανήκουν, πλέον, στην ιστορία: τον Φωκίωνα Δημητριάδη, τον Αρχέλαο (Αντώναρο) και τον Μέντη Μποσταντζόγλου (Μποστ).

Ο φακός της εκπομπής επισκέπτεται τους γελοιογράφους στα «άδυτα» των σχεδιαστηρίων τους, καταγράφει τη διαδικασία ολοκλήρωσης ενός σκίτσου, εντοπίζει τα «φυλακτά» και τα «φετίχ» που διακοσμούν το χώρο.

Πολλά και ενδιαφέροντα είναι τα ερωτήματα στα οποία καλούνται να απαντήσουν: Πώς «γεννιέται» μια ιδέα και ποιες μεθόδους χρησιμοποιούν για να την «ψαρέψουν» από το καθημερινό γίγνεσθαι. Τι υλικά και βοηθήματα χρησιμοποιούν στη δουλειά τους. Με ποιες γελοιογραφίες γελούν οι ίδιοι και ποιοι «δάσκαλοι» τους έχουν επηρεάσει. Ποια είναι τα όρια της ελευθερίας και ποιοι κώδικες οφείλουν να αυτορρυθμίζουν την σατιρική έκφραση κ.λπ.

Το επεισόδιο της σειράς, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πανταζοπούλου και παραγωγής 2008, παρουσιάζει ένα πορτρέτο του σημαντικού Έλληνα σκιτσογράφου Γιάννη Καλαϊτζή.

Ο γελοιογράφος εξηγεί πώς ξεκίνησε και την υποστήριξη που είχε στην προσπάθειά του να ασχοληθεί με το σκίτσο και τη γελοιογραφία, ενώ θυμάται και τα πρώτα του βήματα σε εφημερίδες και περιοδικά, υπογραμμίζοντας την πρώτη του δημοσίευση στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ».

Εξηγεί τις διαφορετικές επιδράσεις από άλλους σκιτσογράφους και αναφέρεται στη Βελγική σχολή σκιτσογράφων, στη γενικότερη ιστορία του Ευρωπαϊκού σκίτσου και την επίδραση που έχει ασκήσει αυτό στους Έλληνες σκιτσογράφους.

Ο Γιάννης Καλαϊτζής σχολιάζει την έννοια του αστείου και της σάτιρας και τον τρόπο με τον οποίο αυτά μπορούν να δοθούν στο αναγνωστικό κοινό. Επισημαίνει ότι είναι απαραίτητο να εξευγενίζεται το χιούμορ, να προκαλεί γέλιο, να αποφεύγει ο γελοιογράφος βάρβαρες συμπεριφορές και εύκολες λύσεις.

Ο Καλαϊτζής αναφέρεται επίσης στην αυτολογοκρισία και τον σχετικό νόμο του Ευάγγελου Βενιζέλου, ενώ κάνει συχνές νύξεις σχετικά με τη συνεργασία του με τους διευθυντές και τους ιδιοκτήτες περιοδικών και εφημερίδων, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι -παρά τις απαγορεύσεις που έχει υποστεί- δεν έχει επηρεαστεί στη δουλειά του.

Ο Καλαϊτζής περιγράφει διάφορους χαρακτήρες που έχει συλλάβει και καθιερώσει μέσα από τις γελοιογραφίες του, τους χώρους που φτιάχνει στα σκίτσα του, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους φέρνει τους αναγνώστες κοντά στη γελοιογραφία.

Με χιούμορ και αυτοσαρκαστική διάθεση, ο Καλαϊτζής εξηγεί πώς άλλαξε κάτι στην πολιτική ζωή της χώρας χάρη σε εκείνον, την ιδέα για τις καθημερινά διαφορετικές ηλεκτρονικές διευθύνσεις στα σκίτσα του, αλλά και για τη συνήθεια-απωθημένο του να σκιτσάρει πάνω σε μαρμάρινα τραπέζια σε μπαρ και ταβέρνες.

Η εκπομπή περιλαμβάνει πολλά πλάνα με λεπτομέρειες από σκίτσα και γελοιογραφίες του Γιάννη Καλαϊτζή.