Σειρά αυτοβιογραφικών ντοκιμαντέρ, παραγωγής 1982, στο οποίο παρουσιάζονται προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου.

Ο Νότης Περγιάλης κάνει μια αναδρομή στην πολύχρονη πορεία του. Μιλά για τα παιδικά του χρόνια στα Ανώγεια της Σπάρτης, για τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, τα οράματα της εποχής και τους αγώνες που έδωσε ο ίδιος, αλλά και για το πρώτο του θεατρικό έργο που έγραψε τότε «Από τον θάνατο στη ζωή». Όπως εξηγεί: «Από τότε πήρα κουράγιο και θάρρος και άρχισα να γράφω στίχους, ποιήματα, που ήταν κι αυτά μέσα στον αγώνα».

Επίσης, θυμάται πώς, μετά την Απελευθέρωση, κατάφερε να φτάσει στην Αθήνα, με μια πλαστή ταυτότητα και ξυπόλυτος.

Ακολούθησαν οι σπουδές του στη θεατρική σχολή του Βασίλη Ρώτα και η βράβευσή του στον Καλοκαιρίνειο Διαγωνισμό το 1948, για το έργο του «Ο πόνος γεννάει θεούς». Ως εισηγητής τότε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος είχε πει γι’ αυτόν: «Σήμερα γεννήθηκε ένας ποιητής του θεάτρου».

Ακόμη, αναφέρεται στο «Νυφιάτικο τραγούδι», στην «Ηλιογέννητη», όπως και στο πέρασμά του στο ρεαλιστικό θέατρο με το έργο «Το κορίτσι με το κορδελάκι». Ιδιαίτερη αναφορά κάνει στο ανέβασμα του έργου του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», του οποίου είχε κάνει τη διασκευή μαζί με τον Γεράσιμο Σταύρου. Το έργο ανέβηκε στο Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, όπως και το αντιπολεμικό του έργο «Χρυσό χάπι», το οποίο ήταν αφιερωμένο στα θύματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Αναφερόμενος στην «Αντιγόνη της Κατοχής», τονίζει ότι ήταν η πρώτη φορά που τόλμησε ένας Έλληνας συγγραφέας να ανεβάσει ένα αντιστασιακό έργο στο θέατρο.

Τέλος, ο Νότης Περγιάλης μιλάει για τα έργα του «Ο Αζάρ ποτέ δεν πεθαίνει», «Η γειτονιά του Τσέχωφ», «Όταν σηκώθηκαν τα δέντρα», «Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή», καθώς και για τη χρυσή εποχή του ραδιοφώνου, όπως τη χαρακτηρίζει (1952-1958), όπου ο ίδιος και άλλοι συγγραφείς, μέσα από τα καθημερινά έργα που έγραφαν ειδικά για το ραδιόφωνο, περνούσαν προοδευτικές ιδέες.