Δημοφιλείς ηθοποιοί του θεάτρου και του κινηματογράφου ξετυλίγουν το νήμα της ζωής τους και φωτίζουν γνωστές και άγνωστες πλευρές της προσωπικής και καλλιτεχνικής τους σταδιοδρομίας.

Μιλάνε για τα παιδικά τους χρόνια, τα μέρη που μεγάλωσαν, την εφηβεία τους, τους δικούς τους ανθρώπους και την απόφασή τους να ακολουθήσουν τον δρόμο του ηθοποιού.

Μας αφηγούνται τις πρώτες τους συγκινήσεις, την πρώτη επαφή με το κοινό, τη μύησή τους στους ρόλους που ερμήνευσαν, την τέχνη της υποκριτικής, τι έχει αλλάξει από πλευράς ερμηνείας, ποιο είναι το στοιχείο που τους χαρακτηρίζει ιδιαίτερα, πως βλέπουν τον κόσμο σήμερα, τι οραματίζονται για την κοινωνία και τους νέους ανθρώπους.

Σχολιάζουν την καθημερινότητα και υποστηρίζουν ότι η τέχνη λυτρώνει, δημιουργεί φίλους, ανοίγει νέους δρόμους στη ζωή και σε βοηθάει σιγά σιγά να προσπαθήσεις να συνδυάσεις τον άνθρωπο με τον καλλιτέχνη.

Τα «Ταξίδια στη Μνήμη» είναι ταξίδια μέσα στο χρόνο και στον εσωτερικό κόσμο του κάθε ηθοποιού. Ταξίδια χαρούμενα, ευχάριστα γεμάτα αναμνήσεις, ταξίδια που κάνουν οι ηθοποιοί μέσα στη ζωή, αλλά και μέσα από τους ρόλους τους.

Η σειρά παρουσιάζει δεκατρία ταξίδια μέσα από τα οποία παλαιότεροι και νεότεροι ηθοποιοί συναντώνται κάθε φορά με δυο νέους ηθοποιούς της τελευταίας γενιάς και τους διδάσκουν τις εμπειρίες και τις γνώσεις τους πάνω σε ένα ρόλο που αγάπησαν ιδιαίτερα.

Το ταξίδι στη μνήμη για τον Γιώργο Αρμένη ξεκινάει από τα παλιά ναυπηγεία του Περάματος, που ανάμεσα στα παλιά κουφάρια των πλοίων ξετυλίγει το κουβάρι της προσωπικής του μνήμης. Τότε που, μικρός, μπάρκαρε σε καράβια και ταξίδευε σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Μιλάει γλαφυρά για τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής που μεγάλωσε, οι οποίες του διαμόρφωσαν την προσωπικότητα.
Αναφέρεται στην πρώτη του συνάντηση με τον μεγάλο Αλέκο Αλεξανδράκη και την προτροπή του να πάει στο Θέατρο Τέχνης, στη συνάντησή του με τον Κάρολο Κουν τα χρόνια της Σχολής, στα πρώτα έργα, στη μαγεία του επαγγέλματος, στη μύηση στους ρόλους, κυρίως αυτούς που αγάπησε, στο μεγάλο κενό που δημιουργήθηκε μέσα του από το θάνατο του δασκάλου του Κάρολου Κουν.
Επίσης, κάνει λόγο για την αποχώρησή του από το Θέατρο Τέχνης και τη δική του θεατρική στέγη, καθώς και για τη συνάντηση με έναν άλλο δάσκαλο του κινηματογράφου, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στο «Λιβάδι που δακρύζει».
Ένας μονόλογος μονόπρακτος του πρωταγωνιστή με γεγονότα, μνήμες για την ίδια του την τέχνη και τη ζωή, με στοιχεία που για πρώτη φορά αποκαλύπτει μπροστά στο φακό.