Η παράξενη εποχή μας φέρνει στο προσκήνιο με ένα δικό της τρόπο την απώλεια, το πένθος, το φόβο, την οδύνη.
Αλλά και την ανθεκτικότητα, τη δύναμη, το φώς μέσα στην ομίχλη.
Ένα δύσκολο στοίχημα εξακολουθεί να μας κατευθύνει: Nα δώσουμε φωνή στο αμίλητο του θανάτου.
Όχι κραυγαλέες, επισημάνσεις, όχι ηχηρές νουθεσίες και συνταγές, όχι φώτα δυνατά που πιο πολύ συσκοτίζουν παρά φανερώνουν.
Ένας ψίθυρος αρκεί. Μια φωνή που σημαίνει.
Που νοηματοδοτεί και σώζει τα πράγματα από το επίπλαστο, το κενό, το αναληθές.

Η λύση τελικά θα είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος κατέχει την απάντηση στο «αν αυτό είναι άνθρωπος».

O άνθρωπος, είναι πλάσμα της έλλειψης αλλά και της υπέρβασης. «Άνθρωπος σημαίνει να μην αρκείσαι».

Σε αυτόν τον ακατάβλητο άνθρωπο είναι αφιερωμένος και ο νέος κύκλος των εκπομπών μας.

Για μια υπέρβαση διψούν οι καιροί.

Ανώνυμα, και επώνυμα πρόσωπα στο Μαγικό των Ανθρώπων, αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο να είσαι, να υπομένεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι…

Την ιστορία τους μας πιστεύτηκαν είκοσι ανώνυμοι και επώνυμοι συμπολίτες μας. Μας άφησαν να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Μας άφησαν για μια ακόμα φορά να θαυμάσουμε, να απορήσουμε, ίσως και λίγο να φοβηθούμε.

Πάντως μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι «Το μυαλό είναι πλατύτερο από τον ουρανό».

"Είμαι ο Περικλής από τον Πειραιά.
Ο πατέρας μου με ανέλαβε από παιδάκι. Η μάνα μου ήτανε ακατάλληλη για να με μεγαλώσει. Ήμουνα πολύ μικρός. Βάλε τώρα ένα παιδάκι να κλαίει από 10 χρονών, γιατί δεν έχει τη μάνα του, γιατί ο μπαμπάς του δεν είναι καλά, γιατί η γιαγιά του πέθανε. Υποτροπίαζα. Δεν ήξερα τι με χτύπησε. Άκουγα φωνές. Πολύ λεπτή η γραμμή που μας χωρίζει από την τρέλα".
Ο Περικλής αφηγείται την ιστορία της ζωής του.

Άνθρωποι με ψυχικές ασθένειες ζουν ανάμεσα μας. Πασχίζουν κι εκείνοι, αλλά με πολύ μεγαλύτερο κόπο από τους λεγόμενους κανονικούς, να σταθούν στα πόδια τους, να ονειρευτούν, να αγαπήσουν, να αγαπηθούν, να εργαστούν. Η έγκαιρη διάγνωση, η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, η ψυχοσυναισθηματική στήριξη είναι αναγκαία. Ο ρόλος του Κοινωνικού Συνεταιρισμού Περιορισμένης Ευθύνης (Κοι. Σ.Π.Ε.) "Ευζήν" είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμος.
Η αξιοπρέπεια που χαρίζει στον λήπτη υπηρεσιών ψυχικής υγείας η ικανότητα να κερδίζουν το ψωμί τους είναι ιαματική. Ο Περικλής ευτύχησε να εργάζεται ως υπεύθυνος εστίασης και αναψυχής στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου από τους 12 εργαζόμενους οι 8 είναι ψυχικά ασθενείς.

"Η ικανότητα να αγαπάς και να εργάζεσαι". Ο πιο σύντομος και εύστοχος ορισμός της ψυχικής υγείας.
Γι' αυτά παλεύει από παιδάκι ο Περικλής. Δεν είναι μόνος του.

Η ειρωνεία είναι ότι σήμερα κατά κάποιο τρόπο μαζί του είναι και όλος ο πλανήτης Γη.