Η παράξενη εποχή μας φέρνει στο προσκήνιο με ένα δικό της τρόπο την απώλεια, το πένθος, το φόβο, την οδύνη.
Αλλά και την ανθεκτικότητα, τη δύναμη, το φώς μέσα στην ομίχλη.
Ένα δύσκολο στοίχημα εξακολουθεί να μας κατευθύνει: Nα δώσουμε φωνή στο αμίλητο του θανάτου.
Όχι κραυγαλέες, επισημάνσεις, όχι ηχηρές νουθεσίες και συνταγές, όχι φώτα δυνατά που πιο πολύ συσκοτίζουν παρά φανερώνουν.
Ένας ψίθυρος αρκεί. Μια φωνή που σημαίνει.
Που νοηματοδοτεί και σώζει τα πράγματα από το επίπλαστο, το κενό, το αναληθές.

Η λύση τελικά θα είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος κατέχει την απάντηση στο «αν αυτό είναι άνθρωπος».

O άνθρωπος, είναι πλάσμα της έλλειψης αλλά και της υπέρβασης. «Άνθρωπος σημαίνει να μην αρκείσαι».

Σε αυτόν τον ακατάβλητο άνθρωπο είναι αφιερωμένος και ο νέος κύκλος των εκπομπών μας.

Για μια υπέρβαση διψούν οι καιροί.

Ανώνυμα, και επώνυμα πρόσωπα στο Μαγικό των Ανθρώπων, αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο να είσαι, να υπομένεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι…

Την ιστορία τους μας πιστεύτηκαν είκοσι ανώνυμοι και επώνυμοι συμπολίτες μας. Μας άφησαν να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Μας άφησαν για μια ακόμα φορά να θαυμάσουμε, να απορήσουμε, ίσως και λίγο να φοβηθούμε.

Πάντως μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι «Το μυαλό είναι πλατύτερο από τον ουρανό».

«Πότε λοιπόν είναι κανείς σπίτι του;»

Θραύσματα, τεμμαχισμένες μνήμες, απουσίες, ξεριζωμοί στοιχειώνουν το βλέμμα, τη ζωή, το εικαστικό έργο του Ηλία Πούλου.

Ταραγμένοι καιροί, διχασμοί, μίση και εμφύλιοι σπαραγμοί διαθλώνται μέσα από το ευεργετικό άγγιγμα της τέχνης του.

Παιδί πολιτικών προσφύγων φτάνει για πρώτη φορά παιδάκι στην Ελλάδα του '65.

Στη συνέχεια, μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα.

Η ζωή του, σαν ένα μυθιστόρημα, μας ταξιδεύει σε τόπους άγονους, ανοίκειους, θρυμματισμένους.

Βιώνουμε μαζί του την αναζήτηση ενός οικείου, κάτι σαν πατρίδα, μητρικού τόπου, καταδικασμένου συνεχώς να μας διαφεύγει.

Τελικός προορισμός; Η υπέρβαση όσων διχάζουν και φτωχαίνουν τη ζωή μας.