Ελληνική ταινία μυθοπλασίας|Πρόγραμμα Microfilm

Υπόθεση: Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τέσσερεις, αντίπαλοι μεταξύ τους, στρατιώτες έρχονται σε σύγκρουση για ένα σακί πατάτες. Ώσπου, εμφανίζονται μερικά ποντίκια. Το ένστικτο της επιβίωση γίνεται αφορμή για να ξεσπάσουν οι πραγματικές μάχες. Ή μήπως, κάτω από τέτοιες συνθήκες, η εθνικότητα και η γλώσσα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και ο πόλεμος των ανθρώπων τελειώνει;

Φεστιβάλ

2o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κρήτης & AWARDS

Βραβεία

Βραβείο Μάνος Πλουμίδης

Βραβείο Φεστιβάλ Μυθοπλασίας Μικρού Μήκους

Σκηνοθετικό σημείωμα: «Το σενάριο της ταινίας «Οι πατατοφάγοι» βασίζεται σε αληθινή ιστορία, που μου αφηγήθηκε ο πατέρας μου και συνέβη όταν αυτός γύρισε στην Ελλάδα στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας συμμετάσχει για δυόμιση χρόνια στον πόλεμο με τον στρατό του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο. Καμιά φορά η ζωή φτιάχνει απίστευτες ιστορίες, που όταν τις ακούει κανείς αναρωτιέται που τελειώνει η αλήθεια και που αρχίζει η φαντασία. Ο πατέρας μου δεν ζει πια, όμως εγώ κατέγραψα την ιστορία και την μετέτρεψα σε σενάριο, θέλοντας να την μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους. Πριν από λίγα χρόνια, τη δεκαετία του ’90, είχαμε τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Σήμερα αναζωπυρώνονται οι εθνικισμοί. Στην «Επιχείρηση Πατάτες», οι τέσσερις άντρες, διαφορετικών εθνικοτήτων, έρχονται να γράψουν έναν νέο ύμνο για την ενωμένη Ευρώπη. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι ασπρόμαυρο και η κινηματογράφηση εστιάζει στα πρόσωπα, στις εκφράσεις τους, στον πόνο τους, στην σκληρότητά τους. Το άσπρο-μαύρο συμβολίζει το παρελθόν, αλλά και ότι στον πόλεμο δεν υπάρχει χρώμα, παρά μόνο σκιές. Μόνο το δεύτερο και τελευταίο μέρος με την συνάντηση των γερόντων έχει χρώμα, συμβολίζοντας την συνάντηση σε έναν ειρηνικό, όμορφο, πολύχρωμο κόσμο. Μπροστά σε ένα ζεστό πιάτο φαγητό οι άνθρωποι, αν και μιλούν διαφορετική γλώσσα, μπορούν να μιλήσουν, να τραγουδήσουν και να χαρούν τα δώρα της ζωής.»