Η παράξενη εποχή μας φέρνει στο προσκήνιο με ένα δικό της τρόπο την απώλεια, το πένθος, το φόβο, την οδύνη.
Αλλά και την ανθεκτικότητα, τη δύναμη, το φώς μέσα στην ομίχλη.
Ένα δύσκολο στοίχημα εξακολουθεί να μας κατευθύνει: Nα δώσουμε φωνή στο αμίλητο του θανάτου.
Όχι κραυγαλέες, επισημάνσεις, όχι ηχηρές νουθεσίες και συνταγές, όχι φώτα δυνατά που πιο πολύ συσκοτίζουν παρά φανερώνουν.
Ένας ψίθυρος αρκεί. Μια φωνή που σημαίνει.
Που νοηματοδοτεί και σώζει τα πράγματα από το επίπλαστο, το κενό, το αναληθές.

Η λύση τελικά θα είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος κατέχει την απάντηση στο «αν αυτό είναι άνθρωπος».

O άνθρωπος, είναι πλάσμα της έλλειψης αλλά και της υπέρβασης. «Άνθρωπος σημαίνει να μην αρκείσαι».

Σε αυτόν τον ακατάβλητο άνθρωπο είναι αφιερωμένος και ο νέος κύκλος των εκπομπών μας.

Για μια υπέρβαση διψούν οι καιροί.

Ανώνυμα, και επώνυμα πρόσωπα στο Μαγικό των Ανθρώπων, αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο να είσαι, να υπομένεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι…

Την ιστορία τους μας πιστεύτηκαν είκοσι ανώνυμοι και επώνυμοι συμπολίτες μας. Μας άφησαν να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Μας άφησαν για μια ακόμα φορά να θαυμάσουμε, να απορήσουμε, ίσως και λίγο να φοβηθούμε.

Πάντως μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι «Το μυαλό είναι πλατύτερο από τον ουρανό».

Στην αρχή είναι το Πένθος.
Τα αιματηρά γεγονότα που, προτού ακόμα γεννηθεί, σημαδεύουν την ιστορία της οικογένειας του, o φόνος της γιαγιάς και της θείας στην σπαρασσόμενη εμφυλιακή Ελλάδα, o αιφνίδιος θάνατος του πατέρα, που θα αλλάξει δραματικά τη ζωή του πεντάχρονου αγοριού από το Βέλος Κορινθίας.
Θα ακολουθήσει ο θάνατος του Ποιητή.
1971, ο νεαρός φοιτητής Χρήστος Λάζος, είναι στην τιμητική φρουρά που μεταφέρει τη σωρό του Σεφέρη. Η δωρεά της Ποίησης, της διανόησής του αναστοχασμού τον έχει ήδη επισκεφτεί.

Πως φτιάχνεται μια ζωή; Πως βιώνονται οι αντιφάσεις ανάμεσα σε μια αυταρχική κοινωνία και έναν κόσμο που αλλάζει ριζικά; Tι σημαίνει εν τέλει ‘’γενιά του Πολυτεχνείου΄΄; Πως και με τι κόστος αντέχονται τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ ΕΣΑ; Πως ο εναγκαλισμός με την Τέχνη αλλάζει την αίσθηση των πραγμάτων; Πώς να διατυπώσεις αυτό που είναι καταδικασμένο να μένει απόρρητο; Πώς να κρατήσεις ζωντανή μέσα σου τη διαθεσιμότητα σου στο ρίσκο; Φοβάσαι πιο πολύ το φόβο του πόνου από τον ίδιο τον πόνο. Και μια μεγάλη επιθυμία που εν τέλει γράφει την ιστορία της ζωής σου: Το ακατανόητο να γίνει κατανοητό μέσα από το λόγο.