Είκοσι συνδυασμοί πορτρέτων, επιφανών Ελλήνων ανδρών και γυναικών της πολιτικής -και όχι μόνο- σκηνής και των αντιθέτων ή κοινών ιδεολογιών ή απόψεων / πεποιθήσεων προσωπικοτήτων από την απελευθέρωση της Ελλάδας έως σήμερα που, πολλές φορές, υπερέβησαν τα εσκαμμένα προς υλοποίηση των βλέψεων και των σχεδίων τους.

Σημαντικές μορφές που διαδραμάτισαν καίριο ρόλο κατά την ιστορική περίοδο από την αρχή του νέου ελληνικού κράτους έως το 1967. Μορφές που η συμβολή τους στη νεότερη ελληνική Ιστορία δεν έχει εκτιμηθεί όπως θα έπρεπε. Πρόσωπα που η ζωή τους και το έργο τους, όπως και οι πολιτικοί κοινωνικοί τους αγώνες, παραμένουν ακόμα άγνωστα ή αδιευκρίνιστα στο ευρύ κοινό.

Τα εν λόγω άτομα, με κριτήριο την επίσημη αλλά και την επιλεγόμενη «Μικρή Ιστορία», παρουσιάζουν ένα, άκρως ενδιαφέρον, κοινό στοιχείο. Θεωρούνταν από φίλους και εχθρούς ικανά προκειμένου να χαράξουν και να εφαρμόσουν μια πολιτική διαφορετική από του συρμού, δηλαδή μια πολιτική των άκρων, πολλάκις ιδιαιτέρως επιβλαβή για τον ελληνικό λαό, γηγενή και αλύτρωτο. Πρόσωπα προερχόμενα από όλες τις παρατάξεις, όλες τις κοινωνικές τάξεις που, κάποια δεδομένη στιγμή, αποτόλμησαν να τις εγκαταλείψουν ή να τις παρασύρουν, ακολουθώντας το προσωπικό τους ιδεώδες.

Κάποια απ’ αυτά, με τις πράξεις τους συνέβαλαν στη χάραξη της Ιστορίας και κατέστησαν επιφανείς, ίσως χωρίς να το δικαιούνται, άλλα πάλι, καίτοι συνέβαλαν τα μάλα στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, ουδέποτε έλαβαν τα εύσημα που δικαιούνται, κάποια άλλα τέλος, παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστα ή υποτιμημένα, είτε λόγω αδιαφορίας, είτε λόγω πολιτικής σκοπιμότητας. Αποτολμούμε πάντως να πούμε ότι τελικά σχεδόν κανένα από αυτά τα ιδιαίτερα πρόσωπα δεν κατάφερε να φανεί όσο χρήσιμο θα μπορούσε στη χώρα του, είτε επειδή η σταδιοδρομία του διεκόπη βίαια, είτε επειδή η συλλογική συνείδηση απεδείχθη ισχυρότερη της ατομικής.

Πολλές από τις συγκεκριμένες, καθ’ όλα αξιόλογες προσωπικότητες, δεν κατάφεραν να εμφυσήσουν στα πλήθη τον ενθουσιασμό και την αλλοφροσύνη και να τα καταστήσουν προσωπικούς οπαδούς τους. Αρχήγευσαν, αλλά δεν ηγήθηκαν, παρόλο που πιθανώς να διέθεταν τα προσόντα.

Εμπνευσμένη από το έργο του Έλληνα ιστορικού και βιογράφου Πλουτάρχου, «Βίοι Παράλληλοι», η σειρά θα επιδιώξει, με τη βοήθεια καταξιωμένων ιστορικών και άλλων επιστημόνων, να παρουσιάσει, συνδυάζοντας επιλεκτικά, την παράλληλη πορεία και θητεία στα κοινά των συγκεκριμένων προσωπικοτήτων, αποφεύγοντας τους χαρακτηρισμούς και το σχολιασμό. Η παράθεση των ιστορικών, αλλά και προσωπικών στοιχείων των πολιτικών προσώπων που έχουν επιλεγεί προς διερεύνηση, θα γίνει κατά τρόπο εύληπτο και σαφή και θα ακουσθούν πολλές και ποικίλες απόψεις, με τουλάχιστον δύο αντικρουόμενες ερμηνείες στα κύρια σημεία της αφήγησης.

Ο Δημήτριος Γούναρης και ο Ίων Δραγούμης υπήρξαν δύο εξέχουσες προσωπικότες της πολιτικής σκηνής της Ελλάδας στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο μεν Γούναρης πρέσβευε ότι η Ελλάς έπρεπε να περιορισθεί στα νεοαποκτηθέντα όρια των Βαλκανικών Πολέμων, ο δε Δραγούμης ότι η Μικρασιατική επέκταση δεν έπρεπε να έχει στρατιωτικό, αλλά πολιτιστικό, χαρακτήρα. Ως εκ τούτου αμφότεροι τάχθηκαν κατά της πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου, και κατέληξαν τραγικά θύματα του διχασμού, καθώς μετά την επιστροφή τους από την κοινή εξορία, κατά τη βενιζελική διακυβέρνηση, στην Κορσική, ο μεν Δραγούμης εκτελέστηκε εν ψυχρώ από Βενιζελικούς, ο δε Γούναρης, αφού διετέλεσε πρωθυπουργός, έως τη Μικρασιατική Καταστροφή, παραπέμφθηκε από τους Βενιζελικούς κινηματίες του 1922 στη γνωστή δίκη των Εξ, κρίθηκε ένοχος και εκτελέστηκε στο Γουδή.
Στο ντοκιμαντέρ μιλούν οι: Αντώνης Μακρυδημήτρης (καθηγητής Διοικητικής Επιστήμης στο ΕΚΠΑ), Μαριάννα Χριστοπούλου (διδάκτωρ Ιστορίας του ΑΠΘ), Γιάννης Μάζης (καθηγητής Ευρωπαϊκής και Ρώσικης Ιστορίας Πανεπιστημίου Hamline, ΗΠΑ), Δημοσθένης Κούκουνας (ιστορικός-συγγραφέας), Κατερίνα Μπρέγιαννη (διευθύντρια Ερευνών στην Ακαδημία Αθηνών), Βασίλης Μπεκίρης (τέως βουλευτής Αχαΐας - υφυπουργός Παιδείας).