Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Το ταξίδι στην Κοζάνη δεν είναι εύκολο. Ούτε πολυδιαφημισμένο. Δεν θα το βρεις σε λίστα προτεινόμενων ταξιδιών. Δύσκολα θα βρεις και αφιέρωμα για αυτόν τον τόπο. Για αυτόν τον πονεμένο τόπο της Ελλάδας, όπου οι μνήμες του ξεριζωμού των Ποντίων είναι ζωντανές. Για έναν τόπο δύσκολο, που όταν ανταμώνεις με τους ανθρώπους του συναντάς τη λεβεντιά, το πάθος και την προσπάθεια. Την προσπάθεια πάντα με το χαμόγελο! Συναντάς την ψυχή!

Αυτή την ψυχή είδαμε στον Σπύρο, όταν τον ακούσαμε να τραγουδάει και να χορεύει Ποντιακά. Τη δική του κατάθεση ψυχής διαβάσαμε στα μάτια του, όταν μας μίλησε για τις προσπάθειές του να κάνει ότι μπορεί ώστε να διατηρήσει την ιστορία των προγόνων του ζωντανή και να την μεταλαμπαδεύσει στις νεότερες γενιές.

Για την αγάπη του και τη συγκίνησή του στο άκουσμα της ποντιακής λύρας μάς μίλησε όμως και ο Θέμης, ψαράς τώρα στη λίμνη Πολυφύτου. Έχει ζήσει την ξενιτιά και από τους παππούδες του που ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, αλλά και ο ίδιος ζούσε 20 χρόνια στη Γερμανία. Αποφάσισε όμως να γυρίσει πίσω στον τόπο των δικών του για την οικογένεια, τις μνήμες, τη φύση και να ακολουθήσει τελικά τη δουλειά του παππού του και του μπαμπά του. Και δεν το έχει μετανιώσει στιγμή.

Για τις μνήμες του Πόντου και τις Μικράς Ασίας μέσα από τις γεύσεις μάς μίλησε και η Νανά. Για τη συγκίνηση που νιώθει όταν τρώει ένα ποντιακό φαγητό και πώς αυτή τη συγκίνηση αποφάσισε να την μετατρέψει σε δουλειά. Οι επιρροές της από τη κουζίνα της γιαγιάς της αλλά και αυτές από τη στενή σχέση της με τον πατέρα Επιφάνιο και τη μοναστηριακή κουζίνα, έχουν κατατάξει την Νανά ανάμεσα στις πιο καταξιωμένες σεφ στην Ελλάδα.

Το μεράκι, τη λεβεντιά και τη διάθεση για ζωή, είδαμε όμως και στα πρόσωπα της κυρίας Βαρβάρας και της κυρίας Χιονάτης. Φτιάχνοντας μια παραδοσιακή βριχτή σπανακόπιττα, οι δραστήριες γυναίκες του ΚΑΠΗ Σέρβιων μας αφηγήθηκαν ωραίες ιστορίες της ζωής τους και της καθημερινότητάς τους στον τόπο τους, πάντα με χαμόγελο και πειράγματα.

Κοζάνη όμως χωρίς κρόκο, δε γίνεται! Για τα μυστικά του πιο ακριβού μπαχαρικού στον κόσμο, τον κόπο αλλά και τη χαρά που προσφέρει η συγκομιδή του μας μίλησε η Φωτεινή, η Στέλλα και η κυρία Μαρία. Η αγάπη τους σε αυτά τα υπέροχα μωβ λουλούδια, τα απέραντα λιβάδια με κρόκο, οι φωτογραφίες στους τοίχους γενιές και γενιές πίσω στα χωράφια να μαζεύουν τον δικό τους «χρυσό» μας προκαλεί συγκίνηση και μας διδάσκει πως όταν αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις όσο κοπιαστικό και να είναι μόνο χαρά μπορεί να σε γεμίζει.

Και για το τέλος αφήσαμε τον Μπάμπη και την παρέα του, να μας ταξιδέψουν στην ιεροτελεστία της απόσταξης του αγαπημένου τους ποτού. Μυηθήκαμε και εμείς, έστω για λίγες ώρες, σε αυτό το «πανήγυρι των ανδρών» που λέγεται ρακοκάζανο. Και είναι ένα πραγματικό πανηγύρι. Για εικοσιτετράωρα ολόκληρα οι άνδρες μαζεύονται γύρω από τα καζάνια, με το φαγητό, τη ρακί, τη μουσική και τη συζήτηση να ρέουν άφθονα.

Και κάπως έτσι κλείνει το ταξίδι μας στη ταξιδιάρικη τελικά Κοζάνη. Ταξιδιάρικη, γιατί οι άνθρωποί της μας ταξίδεψαν στην πονεμένη ιστορία της, τις γεύσεις της, τη μουσική της, τους χορούς της, με περηφάνια και λεβέντικη ψυχή. Με έναν πόνο που βρίσκει λύτρωση μέσα από τις θύμισες, το τραγούδι, το χορό και τη μουσική!