Η Ίνα Ταράντου συνεχίζει τα ταξίδια της σε όλη την Ελλάδα και βλέπει τη ζωή αλλιώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.

“Η ζωή́ δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά́ από́ τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα”.

Η γαλήνια Κύθνος, η εντυπωσιακή Μήλος με τα σπάνια τοπία και τις γεύσεις της, η Σέριφος με την αφοπλιστική της απλότητα, η καταπράσινη Κεφαλονιά και η Ιθάκη, το κινηματογραφικό Μεσολόγγι και η απόκρημνη Κάρπαθος είναι μερικές μόνο από τις στάσεις σε αυτό το νέο μεγάλο ταξίδι. Ο Νίκος Αλιάγας, ο Ηλίας Μαμαλάκης και ο Βασίλης Ζούλιας είναι μερικοί από τους ανθρώπους που μας έδειξαν τους αγαπημένους τους προορισμούς, αφού μας άνοιξαν την καρδιά τους.

Ιστορίες ανθρώπων που η καθημερινότητά τους δείχνει αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Άνθρωποι που επέλεξαν να μείνουν για πάντα, να ξαναγυρίσουν για πάντα ή πάντα να επιστρέφουν στον τόπο τους. Μέσα από́ τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή́, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας.

Η κάθε ιστορία μάς δείχνει, με τη δική της ομορφιά, μια ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.

Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη Ζωή αλλιώς, όπου κι αν βρεθούμε. Με πυξίδα τον άνθρωπο, μέσα από την εκπομπή, θα καταγράφουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας, θα ζήσουμε μαζί τη ζωή σαν να είναι μια Ζωή αλλιώς. Θα γευτούμε, θα ακούσουμε, θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε. Και θα μάθουμε όλα αυτά, που μόνο όταν μοιράζεσαι μπορείς να τα μάθεις.

Γιατί η ζωή είναι πιο ωραία όταν τολμάς να τη ζεις αλλιώς!

Το ταξίδι μας αυτό είχε πολλή συγκίνηση. Ίσως γιατί στα απομακρυσμένα αυτά μέρη, τα χωριά των Αγράφων, αλλά και στην τραγική ιστορία που κρύβεται πίσω από την πανέμορφη λίμνη Κρεμαστών, οι άνθρωποι παραμένουν αυθεντικοί. Και αυτό μας έκανε να έρθουμε ουσιαστικά κοντά τους. Μας άνοιξαν την καρδιά τους και μας είπαν τις αλήθειες τους.

Πρώτο μας σταθμός ήταν η μοναδικής ομορφιάς, σαν σε τοπίο από Ελβετία, Λίμνη Κρεμαστών. Εκεί, στη μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη της Ελλάδας και τη καθαρότερη της Ευρώπης, και συγκεκριμένα στη Γέφυρα της Επισκοπής μάς περίμενε ο Παναγιώτης, ένας νέος άνθρωπος που αποφάσισε να μείνει στα μέρη του και σε «πείσμα των καιρών» να αποδείξει ότι όταν έχεις όρεξη να δημιουργήσεις, μπορείς να τα καταφέρεις οπουδήποτε. Πέραν από την αγάπη του για να τις ελιές και την παραγωγή λαδιού, μία άλλη μεγάλη του αγάπη είναι η καθημερινή απόλαυση της λίμνης. Έτσι έκανε στόχο του να δημιουργήσει όλες εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέπουν και στον επισκέπτη να απολαύσει το μεγαλείο της.

Η κατασκευή της λίμνης όμως δεν άφησε ανεπηρέαστη τη ζωή των κατοίκων. Ο πάτερ Φεγγούλης θυμάται την καταστροφή και βύθιση του δικού χωριού, προκειμένου να φτιάχνει η λίμνη. Και πράγματι, όπως μας λέει, αρκετά χωριά βυθίστηκαν, περιουσίες χάθηκαν και μεγάλο μέρος του πληθυσμού αναγκάστηκε να μετακινηθεί σε άλλες περιοχές. Κάτω από τα νερά της λίμνης βρέθηκαν εκκλησίες και ιστορικά μνημεία που αποτελούσαν θησαυρό για τον τοπικό πολιτισμό. Ανάμεσά τους, το Βυζαντινό Μοναστήρι της Επισκοπής, η ιστορική μονοκάμαρη γέφυρα της Τατάρνας και η παλαιά μονή της Τατάρνας, αλλά και η γέφυρα της Μαρδάχας. Την ίδια τύχη είχε και το ξακουστό γεφύρι του Μανώλη που για περισσότερα από 400 χρόνια ήταν ο σύνδεσμος των δύο όχθεων του ποταμού Αγραφιώτη.

Εδώ και το ιστορικό, πολύπαθο μοναστήρι της Τατάρνας που είναι ένα από τα σπουδαιότερα μοναστήρια της Στερεάς Ελλάδας. Συναντάμε τον πάτερ Δαμασκηνό για να μας ταξιδέψει στη δική του καθημερινότητα που είναι γεμάτη με γαλήνη ηρεμία, φύση και δημιουργικές απασχολήσεις. Μέσα στο μοναστήρι, εκεί που η καρδιά γαληνεύει, ο νους υψώνεται σε πνευματικές θεωρίας και το μάτι χαίρεται το μεγαλείο της φύσης, ο πάτερ Δαμασκηνός έχει δημιουργήσει και έναν κόσμο με μελίσσια, με αγροτικές ασχολίες και γεμάτο με λουλούδια.
Όσο συνεχίζαμε το ταξίδι μας και ανεβαίναμε στα χωριά των Αγράφων διαπιστώναμε ότι τα Άγραφα είναι ένας μαγικός τόπος, όπου η φύση έχει τον πρώτο λόγο: απότομα βουνά, πυκνά δάση, ορμητικά ποτάμια, φαράγγια και χαράδρες που κόβουν την ανάσα. Δύσκολος ο δρόμος, βαρύς ο χειμώνας. Με κατολισθήσεις, κρύο, πάγο και χιόνι. Συχνά τα χωριά μένουν αποκλεισμένα. Μέσα από τις διηγήσεις της η κυρία Νίκη, ο άνθρωπος σήμα-κατατεθέν για το ομώνυμο χωριό των Αγράφων, τα Άγραφα, μας μετέφερε όλη της τη ζωή και τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουν. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε από τις ιστορίες της ότι αυτά που μας περιέγραφε συνέβαιναν μόλις πριν δύο, τρεις δεκαετίες σε μέρη της Ελλάδας.

Τις δυσκολίες τού τότε και του τώρα μας μετέφερε και ο Γιάννης, πάντα μέσα από ένα μεγάλο χαμόγελο και αγάπη για τον τόπο του. Ο Γιάννης είναι κτηνοτρόφος και όσο και αν βλέπει τις δυσκολίες και την ερήμωση του τόπου και όσο και αν είχε τις ευκαιρίες να επιλέξει να ζήσει και να δημιουργήσει την οικογένειά του αλλού, δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του μακριά από αυτή τη γλυκιά αγριάδα των χωριών των Αγράφων.

Οι κάτοικοι των χωριών των Αγράφων «είχαν χαρακτήρα ελεύθερου ανθρώπου και τους ξεχώριζε θάρρος και πνεύμα ανεξαρτησίας, σε τέτοιο βαθμό που δεν συναπαντιόταν στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας». Αυτό γράφει ο Άγγλος ιστορικός Φίνλεϊ και αυτό ακριβώς είναι που είδαμε κι εμείς εδώ.