Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού
Σειρά ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη

«Όταν πέφτει το σκοτάδι... Βιντεοκλάμπ: Για να μην πλήξετε το βράδυ...» (Διαφημιστικό σλόγκαν δεκαετίας ’80)

Αν η εμφάνιση της τηλεόρασης καθιέρωσε το μαγικό κουτί ως καρδιά της ελληνικής οικογένειας, τότε το βίντεο σίγουρα αποτέλεσε το αίμα στις φλέβες της. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η εμφάνιση του VHS ήρθε να αντιπαραθέσει στη συντηρητική πολιτική μιας τηλεοπτικής πραγματικότητας δύο καναλιών με περιορισμένο πρόγραμμα, την ελευθερία στις ώρες θέασης, την ποικιλία στις επιλογές ταινιών, την ανάδειξη νέων κινηματογραφικών ειδών, με άλλα λόγια, την απαρχή αυτού που σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως home entertainment.
Η επιτυχία του νέου μέσου ήταν ραγδαία και πέρα από κάθε προσδοκία. Το κοινό συρρέει καθημερινά στα βιντεοκλάμπ, φεύγοντας με τσάντες νέων ταινιών, ανεξαρτήτως περιεχομένου ή ποιότητας, θρίλερ, καράτε, ακόμα και σοφτ πορνό. Τα κέρδη για τους επιχειρηματίες διογκώνονται και αυτό με τη σειρά του προσελκύει στο χώρο πρώην ταξιτζήδες, κρεοπώλες, συνταξιούχους, ψιλικατζήδες, ανθρώπους από ετερόκλητους επαγγελματικούς χώρους που στρέφονται προς το βίντεο, είτε ως παραγωγοί, είτε ως βιντεοκλαμπάδες, με μόνο σκοπό το εύκολο χρήμα. Στην κορύφωση της χρυσής εποχής της βιντεοκασέτας υπάρχουν 3.500 βιντεοκλάμπ σε όλη την Ελλάδα, ενώ δραστηριοπιούνται πάνω από 193 εταιρείες βιντεοπαραγωγής. Η επιτυχία των πρώτων ελληνικών βιντεοταινιών, όπως «Η Γυναικάρα με τα Πράσινα» και το «Ο Απατών... ελληΝΙΚΑ», καθώς και οι τεχνικές ευκολίες που παρέχει το νέο μέσο, πυροδοτούν ένα σαρωτικό κύμα ελληνικών ταινιών που γυρίζονται μέσα σε λίγες ημέρες, με υποτυπώδη σενάρια, αναβιώνουν παλιούς κινηματογραφικούς σταρ, αναδεικνύουν νέους και μέσα σ’ έναν μήνα το πολύ από τη μέρα της σύλληψής τους, παίρνουν τη θέση τους στο ράφι του βιντεοκλάμπ. Ο τρόπος που βλέπουμε ταινίες θα αλλάξει για πάντα.
Το βίντεο ήταν άραγε η σωτηρία του ελληνικού σινεμά ή η καταστροφή του; Αντίστοιχα, το βιντεοκλάμπ υπήρξε στ' αλήθεια μια cinemateque στη γειτονιά ή ένα γιουσουρούμ καλτ υποκουλτούρας; Το φαινόμενο αυτό και τις πολλές -συχνά αντικρουόμενες- πλευρές του έρχονται να φωτίσουν με τη μαρτυρία τους οι άνθρωποι που το έζησαν από πρώτο χέρι: ο Γιάννης Σάρρας (Videosonic), ο Ζήνος Παναγιωτίδης (Rosebud/Odeon), ο Τάκης Τσακαλάκης (Master Video), ο Νίκος Γουδέβενος (Video City International), ο Παύλος Βόζας (διευθυντής πωλήσεων Audiovisual), οι ιδιοκτήτες βιντεοκλάμπ Αντώνης και Νίκος Λαγουρός και Χαράλαμπος Κωνσταντίνου, φανατικοί συλλέκτες VHS, όπως ο Νίκος Καρακίζης, κριτικοί κινηματογράφου, όπως ο Άκης Καπράνος και ο Δημήτρης Κολιοδήμος και ο σκηνοθέτης και διευθυντής του Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου, Νίκος Τριανταφυλλίδης.