Το «Μονόγραμμα» έχει καταγράψει με μοναδικό τρόπο τα πρόσωπα που σηματοδότησαν με την παρουσία και το έργο τους την πνευματική, πολιτιστική και καλλιτεχνική πορεία του τόπου μας. «Εθνικό αρχείο» έχει χαρακτηριστεί από το σύνολο του Τύπου και για πρώτη φορά το 2012 η Ακαδημία Αθηνών αναγνώρισε και βράβευσε οπτικοακουστικό έργο, απονέμοντας στους δημιουργούς παραγωγούς και σκηνοθέτες Γιώργο και Ηρώ Σγουράκη το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου τους και ιδίως για το «Μονόγραμμα» με το σκεπτικό ότι: «…οι βιογραφικές τους εκπομπές αποτελούν πολύτιμη προσωπογραφία Ελλήνων που έδρασαν στο παρελθόν αλλά και στην εποχή μας και δημιούργησαν, όπως χαρακτηρίστηκε, έργο “για τις επόμενες γενεές”».

Η ιδέα της δημιουργίας ήταν του παραγωγού-σκηνοθέτη Γιώργου Σγουράκη, προκειμένου να παρουσιαστεί με αυτοβιογραφική μορφή η ζωή, το έργο και η στάση ζωής των προσώπων που δρουν στην πνευματική, πολιτιστική, καλλιτεχνική, κοινωνική και γενικότερα στη δημόσια ζωή, ώστε να μην υπάρχει κανενός είδους παρέμβαση και να διατηρηθεί ατόφιο το κινηματογραφικό ντοκουμέντο.

Η μορφή της κάθε εκπομπής έχει σκοπό την αυτοβιογραφική παρουσίαση (καταγραφή σε εικόνα και ήχο) ενός ατόμου που δρα στην πνευματική, καλλιτεχνική, πολιτιστική, πολιτική, κοινωνική και γενικά στη δημόσια ζωή, κατά τρόπο που κινεί το ενδιαφέρον των συγχρόνων του.

Σ' αυτό το επεισόδιο της σειράς Μονόγραμμα, ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος μιλά για τη ζωή του και την ποίηση. Κάνει λόγο για τη μαγεία, που του ασκούσαν οι λέξεις από παιδί και πώς ξεκίνησε να γράφει ποιήματα. Μιλά για τα βιώματά του στον κόσμο του θεάτρου, την οικογένειά του, τα παιδικά του χρόνια, τα αναγνώσματά του και την επαφή του με τους ανθρώπους του πνεύματος. Αναφέρεται στο ΕΑΜ και στην ένταξή του στην ΕΠΟΝ και στον ΕΛΑΣ, αλλά και στα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου. Επίσης, αναφέρεται στα φοιτητικά του χρόνια στη Νομική Σχολή, χωρίς να παραλείψει να κάνει μνεία στους ανθρώπους του πνεύματος στους οποίους οφείλει πολλά.
Στη συνέχεια, αναφέρεται στην εμπειρία της εξορίας του στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη και στα χρόνια παραμονής του στο Παρίσι και τη Ρώμη. Τονίζει τη σημασία των καθημερινών βιωμάτων, αλλά και τη σπουδαιότητα των βιβλίων. Τέλος, εκφράζει την προσωπική του αντίληψη για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον.