Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Στην Παύλιανη πήγαμε αυτή τη φορά. Το χωριό που είναι όλο ζωγραφιστό και με το πάρκο της που θέλοντας και μη όταν το αντικρίζουμε γινόμαστε όλοι παιδιά. Σε αυτό το μέρος, που είναι όλο προϊόν εθελοντικής εργασίας, όλοι είναι συνένοχοι στο χιούμορ. Παρασύρει ο ένας τον άλλον στην αγάπη και τη φροντίδα του χωριού τους και μαζί απολαμβάνουν το αποτέλεσμα. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Μία έξυπνη προσέγγιση, ένας οικισμός πολύχρωμος, χαρούμενος, αστείος και άνθρωποι ζεστοί κα αισιόδοξοι στην καθημερινότητά τους. Για πολλά χρόνια η Παύλιανη ήταν το μυστικό για μια κοντινή απόδραση από την Αθήνα.

Το μυστικό όμως έπαψε να είναι μυστικό καθώς η ομορφιά του μέρους, η πρωτοτυπία του και η καλλιτεχνία των κατοίκων του έκανε τους λίγους στην αρχή επισκέπτες του να μιλούν συνέχεια για αυτό. Έτσι από στόμα σε στόμα η Παύλιανη έγινε ευρέως γνωστή.

Η περιήγησή μας σε αυτόν τον τόπο ξεκινάει με τη Λέτα, την Πρόεδρο της Κοινότητας, που μας εξηγεί πώς ξεκίνησε όλο αυτό το εγχείρημα. Ταξιδεύει πίσω στα παιδικά της χρόνια με ιστορίες γεμάτες από παιχνίδι και φίλους μέσα στο χωριό και το πάρκο. Κάπως έτσι, κάποια στιγμή στην εφηβεία τους, όλοι οι νέοι του χωριού αρχίζουν να φτιάχνουν με μεράκι κάποια σημεία του πάρκου για προσωπική τους ευχαρίστηση και το ένα έφερε το άλλο.

Και η Κατερίνα και η Ελένη όμως και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους, έφηβοι τότε, φοιτητές πλέον, με το ίδιο μεράκι φροντίζουν και εξελίσσουν το πάρκο τους. Και τι κι αν είναι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας και όχι μόνο, κανονίζουν πάντα να μαζεύονται όλοι μαζί στο «χωριό τους» και να δημιουργούν με απίστευτη φαντασία σε έναν πολύχρωμο και εμπνευσμένο τόπο.

Ο Ηλίας με τη σειρά του, με καταγωγή από την Παύλιανη, αποφάσισε να φτιάξει μια καντίνα εμπνευσμένος από το Casa De Papel για να δώσει extra «παιχνιδιάρικο» χρώμα στο πάρκο. Το σημείο, που αποφάσισε να το κάνει, δεν είναι άλλο από το σημείο που δούλευε κάποτε ο παππούς και η γιαγιά του, την παλιά νεροτριβή του χωριού. Όταν πήγαινε διακοπές το καλοκαίρι στο χωριό του, σε αυτή τη νεροτριβή έβρισκε κάθε μέρα τον παππού του να δουλεύει. Η ζωή τα έφερε όμως έτσι, ώστε να είναι αυτό και το τελευταίο σημείο που αντίκρισε ο παππούς του καθώς ένα ατύχημα εν ώρα εργασίας ήταν αρκετό για να χάσει τη ζωή του. Αυτή η καντίνα είναι λοιπόν, ο «ύμνος» του Ηλία στη ζωή και τις αναμνήσεις.

Το καλλιτεχνικό χέρι της Όλγας είναι αυτό που έχει δώσει όλη τη ζωντάνια με τις ζωγραφιές της στο χωριό. Τη συναντήσαμε και τα μάτια της ακτινοβολούσαν ζωντάνια, χαρά, μεράκι. Την πετύχαμε να ζωγραφίζει ένα παλιό ρολόι της ΔΕΗ, γιατί της το ζήτησε ο γείτονας. Έτσι λειτουργούν στην Παύλιανη, τους αρέσει να ομορφαίνουν την καθημερινότητά τους με χρώματα, και ακόμα πιο πολύ όταν περνάνε «γκρίζες μέρες». Έτσι και η Όλγα, ενώ περνάει μια πραγματικά δύσκολη περίοδο, δεν σταματάει να γεμίζει χρώματα τη ζωή της και τις ζωές των συγχωριανών της.

Σε αυτό το ζωγραφιστό χωριό και πάρκο της Παύλιανης γίναμε παιδιά ξανά και διδαχθήκαμε πολλά! Διδαχθήκαμε πόσο σημαντικό είναι να μην ξεχνάνε να τρέφουμε το παιδί μέσα μας, διδαχθήκαμε την ουσία και τη σπουδαιότητα του εθελοντισμού, της ομαδικής προσπάθειας, της αγάπης για ό,τι κάνουμε, αλλά και τη σημασία της αισιοδοξίας σε κάθε σημείο καμπής της ζωής μας. Ναι, όλα αυτά ήταν που μας δίδαξε ένα ζωγραφισμένο χωριό και ένα πάρκο φτιαγμένο με μεράκι!