Ακολουθούμε ανθρώπους που έχουν ξεχωρίσει στις προσωπικές τους διαδρομές, σταματάμε στους σταθμούς της ζωής τους και μοιραζόμαστε μαζί τους εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα.
Πρόσωπα που θέλουμε να γνωρίσουμε, που θαυμάζουμε, που αγαπάμε, αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα σε ένα χώρο όπου τα σχέδια, τα χρώματα και οι υφές στους καμβάδες θυμίζουν εικόνες της καθημερινής ζωής.
Ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος όταν μοιραζόμαστε, νοιαζόμαστε, αγωνιζόμαστε. Όταν δεν περπατάμε μοναχοί στις γειτονιές του κόσμου.
Προσωπικές ιστορίες με την υπογραφή των ανθρώπων που τις έζησαν.

Στην Αίγινα, τη δεύτερη πατρίδα του, όπως του αρέσει να την αποκαλεί, επιλέξαμε να ταξιδέψουμε με τον Γιώργο Καπουτζίδη για να μιλήσουμε για τον ρόλο που έπαιξε το νησί στις αποφάσεις που πήρε τα τελευταία χρόνια, για τα όνειρα και τους στόχους του, τους δρόμους που επέλεξε να ακολουθήσει στη ζωή του, αλλά και τους συνοδοιπόρους που είχε στα ταξίδια που έκανε.

Αναφερθήκαμε στην «απόσταση» που χρειάστηκε να διανύσει από την εσωτερική γκαρσονιέρα, στην οδό Ιπποκράτους, όπου ζούσε τον πρώτο καιρό όταν κατέβηκε στην Αθήνα πριν από 27 χρόνια, μέχρι σήμερα που από το παράθυρο του σπιτιού του, αγναντεύει τη θάλασσα.

Θυμήθηκε την εποχή, που το παιδικό δωμάτιο, στο πατρικό του σπίτι, ήταν το καταφύγιο του και η τηλεόραση, η μοναδική παρέα του. Εξομολογήθηκε την αγάπη του για τις γάτες, τις επιδόσεις που είχε στο ποδόσφαιρο και στον στίβο, τις απογοητεύσεις που έζησε, τις επιλογές που έκανε, τα όχι που είπε: «Είναι πολύ δύσκολο να πει κάποιος ναι, σε κάτι που δεν πιστεύει και μετά να ζει μια ζωή διαφορετική από αυτή που θα ήθελε. Εγώ δεν θα το άντεχα».

Ο αγαπημένος σεναριογράφος, ηθοποιός, παρουσιαστής, ο οποίος τελευταία έγραψε με μεγάλη επιτυχία το πρώτο θεατρικό έργο, το οποίο και σκηνοθέτησε, μιλά για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε η τηλεόραση στη ζωή του. Όταν έβλεπε τις «Τρεις Χάριτες» κατάλαβε ότι αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να γράψει μία κωμική σειρά, στην οποία ο ίδιος θα είχε ένα δεύτερο ρόλο. Και έτσι πολλά χρόνια μετά, έγιναν οι «Σαββατογεννημένες».«Την εποχή που έγραφα Πανελλαδικές» συμπληρώνει, «έβλεπα πάντα ένα επεισόδιο το πρωί πριν φύγω από το σπίτι, γιατί μου έφτιαχνε το κέφι. Ενώ, πριν παρουσιαστώ στο στρατό, στο Κιλκίς, είδα την τελετή των Όσκαρ. Είπα να πάω με αέρα χολιγουντιανό, μην πάω αγχωμένος».

Αναφερόμενος στη σχέση που έχει με τους γονείς του, σημειώνει: «Οι γονείς μου, είναι υπερήφανοι. Αλλά πάνω από την υπερηφάνεια, το σημαντικό είναι ότι με αγαπούν και τους αγαπώ. Όταν εκφράζεται η αγάπη από έναν άνθρωπο σε έναν άλλο, είτε είναι σύντροφος, είτε γονιός, είτε φίλος, είναι πολύ όμορφο».

Πόσο απλό όμως είναι, να υπάρχουν σχέσεις αγάπης, αποδοχής και στήριξης: «Ένα κλικ είναι» τονίζει, «να πει κάποιος, “αυτό είναι το παιδί μου και το αγαπάω πάρα πολύ”, “αυτός είναι ο μπαμπάς μου και τον αγαπάω πάρα πολύ”. Το να δεις την καρδιά του άλλου, δεν έχει μέσα σύγκρουση. Ένα άνοιγμα έχει από μεριάς μου σε εσένα, από εσένα σε εμένα και τελείωσε η υπόθεση».