Προσωποκεντρικό, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με την Ίνα Ταράντου.

«Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά από τους ανθρώπους, τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα».
Η Ίνα Ταράντου ταξιδεύει και βλέπει τη «Ζωή αλλιώς». Δεν έχει σημασία το πού ακριβώς. Το ταξίδι γίνεται ο προορισμός και η ζωή βιώνεται μέσα από τα μάτια όσων συναντά.
Ιστορίες ανθρώπων που οι πράξεις τους δείχνουν αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα. Μέσα από τα «μάτια» τους βλέπουμε τη ζωή, την ιστορία και τις ομορφιές του τόπου μας. Άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλαν κάτω, πήραν το ρίσκο και ανέπτυξαν νέες επιχειρηματικότητες, ανέδειξαν ανεκμετάλλευτα κομμάτια της ελληνικής γης, αναγέννησαν τα τοπικά προϊόντα.
Λιγότερο ή περισσότερο κοντά στα αστικά κέντρα, η κάθε ιστορία μάς δείχνει με τη δική της ομορφιά μία ακόμη πλευρά της ελληνικής γης, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοτε κοιτώντας στο μέλλον κι άλλοτε έχοντας βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η ύπαιθρος και η φύση, η γαστρονομία, η μουσική παράδοση, τα σπορ και τα έθιμα, οι Τέχνες και η επιστήμη είναι το καλύτερο όχημα για να δούμε τη «Ζωή αλλιώς». Και θα μας τη δείξουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Που ξέρουν πολύ καλά να βλέπουν τη ζωή.
Θα ανοίξουμε το χάρτη και θα μετρήσουμε χιλιόμετρα. Με πυξίδα τον άνθρωπο θα καταγράψουμε την καθημερινότητα σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θα ανακαλύψουμε μυστικά σημεία, ανεξερεύνητες παραλίες και off road διαδρομές. Θα γευτούμε νοστιμιές, θα μάθουμε πώς φτιάχνονται τα τοπικά προϊόντα. Θα χορέψουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε.
Θα μεταφέρουμε το συναίσθημα… να σου κόβεται η ανάσα. Πάνω στο κάστρο της Σκύρου, στην κορυφή του Χελμού μετρώντας τα άστρα, στο παιάνισμα των φιλαρμονικών στα καντούνια της Κέρκυρας το Πάσχα, φτάνοντας μέχρι το Κάβο Ντόρο, περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από το φαράγγι του Αώου στην Κόνιτσα.

Γιατί η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία όταν τη δεις αλλιώς!

Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε - γέλασε. Είναι Μακεδονία, ένα σύμπαν και ένα κλίμα διαφορετικό. Παρόλο που πετύχαμε τη Φλώρινα με λιακάδα, το κλίμα αυτής της πανέμορφης ακριτικής πόλης είναι το ψυχρότερο της Ελλάδας. Αυτός ίσως να είναι ο λόγος που οι άνθρωποι της Φλώρινας είναι τόσο ζεστοί. Άνθρωποι ενεργοί, δραστήριοι, με ευαισθησίες καλλιτεχνικές και ανθρώπινες. Με αγριάδα και τρυφερότητα μαζί.

Οι βόλτες μας ξεκίνησαν από ένα διαφορετικό αξιοθέατο. Από το Καφενείο των Γυναικών. Έναν χώρο για γυναίκες μόνο, ανοιχτό και φιλόξενο όμως για όλους. Έναν χώρο δια χειρός κυρίας Φλώρας, που το νοιάξιμο, τα όνειρα και οι πρωτοβουλίες δεν σταματούν ποτέ.

Συναντήσαμε όμως και τον Γιώργο Λιάνη για να μας θυμίσει μεταξύ άλλων τα λόγια της Μελίνας Μερκούρη, ότι η Ελλάδα αρχίζει από τη Φλώρινα, δεν τελειώνει εκεί. Είναι τιμή κι όχι ποινή.

Με τον ζωγράφο Βαγγέλη Ταμουτσέλη και τον γιο του Νίκο, μιλήσαμε για τη ζωγραφική, για τη φύση, για τον άνθρωπο και την ψυχή του. Ενώ για την την τέχνη της μουσικής και τα χαρακτηριστικά χάλκινα πνευστά της Φλώρινας, είχαμε για ξεναγό τον Τάσο Βαλκάνη και την μπάντα του.

Η Φλώρινα όμως διαπρέπει και στον αθλητισμό βγάζοντας μεγάλα αστέρια. Με τη Αφροδίτη Ταρενίδου και την οικογένεια Τσόκα γνωρίσαμε την ξιφασκία, το σήμα κατατεθέν της πόλης. Νιώσαμε τη φλόγα και τα όνειρα των νέων αθλητών, τη χαρά την αφοσίωση και την περηφάνια των προπονητών.

Η ατμόσφαιρα της Φλώρινας γεννά και εμπνέει καλλιτέχνες. Η αύρα και η φύση της, γεμίζει με ενέργεια αθλητές. Οι χτύποι της χάλκινης ψυχής της είναι η μουσική της. Όλη αυτή η ομορφιά που συναντήσαμε στη Φλώρινα, μας έκανε να δούμε ακόμη πιο καλά, πως όλη η ομορφιά βρίσκεται στο εσωτερικό. Στο “μέσα” του ανθρώπου που τον οδηγεί να ζει μια Ζωή Αλλιώς.