Αν επιχειρήσουμε μία ενδοσκόπηση στο εγχώριο τηλεοπτικό τοπίο των τελευταίων δέκα χρόνων, περίοδος που ασφαλώς συμπίπτει με την οικονομική, κοινωνική και πνευματική κρίση στη χώρα μας, διαπιστώνουμε εύκολα ότι απουσιάζουν οι σταθερές αξίες.

Οι τηλεοπτικές “άγκυρες” που θα διαμορφώσουν μία οργανική σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδιαίτερη σχέση με το κοινό, που αποτελεί πάντα το μυστικό πίσω από κάθε επιτυχημένο τηλεοπτικό εγχείρημα.

Η ΕΡΤ έχει να επιδείξει, στα πολλά χρόνια της λειτουργίας της, κάποιους τέτοιους τηλεοπτικούς φάρους που στηρίχθηκαν στην ποιότητα έχοντας παράλληλα κατακτήσει αυτή την προνομιακή σχέση με το κοινό ώστε εκείνο να αναμένει με αγωνία, σε μία σχεδόν “συνωμοτική” συνθήκη, την ημέρα και την ώρα της προβολής.

Το «Υστερόγραφο» φιλοδοξεί να αναδείξει αξίες που είναι ακόμη ζωντανές στον τόπο μας δημιουργώντας ταυτοχρόνως απαιτητικούς και ενεργούς τηλεθεατές μέσα από μία φιλμική γραφή που θα επιδιώξει να αποκαλύψει την αλήθεια και την ποίηση της πραγματικότητας.

Όλοι σχεδόν οι σκηνοθέτες του Υστερόγραφου προέρχονται από τη μεγάλη παράδοση του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ με σημαντικές διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Είναι οι: Λάκης Παπαστάθης, Εύα Στεφανή, Γιώργος Σκεύας, Ηλίας Γιαννακάκης, Αποστολία Παπαϊωάννου, Γιώργος Κραββαρίτης. Ήδη, εδώ και δεκαετίες, κυρίως μέσα από την εκπομπή «Παρασκήνιο», έχουν δημιουργηθεί αφηγηματικοί τρόποι που συνδυάζουν επιτυχώς την κινηματογραφική εμπειρία του ντοκιμαντέρ με την τηλεοπτική αφήγηση. Έχει δημιουργηθεί μία αφηγηματική παράδοση από νέους και παλαιότερους σκηνοθέτες που μπορούν να εντάξουν σε μία τηλεοπτική εκπομπή πρόσωπα και θέματα της «άλλης Ελλάδας», της πνευματικής Ελλάδας, που συνήθως απουσιάζει από την τηλεόραση.

Η Ρένα Παπασπύρου είναι εικαστικός.

Παλιά καθηγήτρια της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.
Καλλιτέχνιδα της γενιάς του ‘70, της γενιάς της αμφισβήτησης στις τέχνες και στα γράμματα. Το έργο της είναι ανατρεπτικό.
Οι πρώτες ύλες της είναι από τον δρόμο, από την πόλη – αντικείμενα από το πεζοδρόμιο ή κομμάτια από φθαρμένους τοίχους.
Με τη δουλειά της επιθυμεί να μοιραστεί με όλον τον κόσμο ότι η ποίηση μπορεί να βρεθεί στο ευτελές, στο καθημερινό, σε αυτό που συνήθως προσπερνάμε. Ότι η ομορφιά είναι μέσα και γύρω από τη ζωή μας, αρκεί να σταθούμε λίγο, να την παρατηρήσουμε, να πάρουμε μια ανάσα και να χαθούμε, έστω και λίγο, μέσα της.

Στην ταινία παρακολουθούμε την καλλιτέχνιδα καθώς δουλεύει το νέο της έργο «Βρυάξιδος και Ασπασίας», μια μεγάλη σύνθεση από κομμάτια τοίχου που αποσπά από ένα ερειπωμένο σπίτι στη γειτονιά της στο Παγκράτι.

Μέσα από τα γυρίσματα την συναντάμε στον δρόμο, στο εργαστήρι της, στο σπίτι της, στο εξοχικό της όπου ξεκουράζεται. Μας υποδέχεται ζεστά και μοιράζεται μαζί μας παλιές ιστορίες και σκέψεις της για τη ζωή και την τέχνη.

Παράλληλα, παρακολουθούμε το έργο της να διαμορφώνεται σιγά-σιγά και να εξελίσσεται μπροστά στην κάμερα.

Γνωρίζουμε την ιδιαίτερη καλλιτεχνική της διαδικασία, ανακαλύπτουμε τις δημιουργικές της εμμονές, παρατηρούμε την αγάπη της για τα αυτοσχέδια εργαλεία της, μαθαίνουμε τους φόβους και τις ανασφάλειές της, εμπνεόμαστε από την περιέργεια, την πίστη και το πάθος της.

Ένα ντοκιμαντέρ για το πώς η ζωή μπορεί και οφείλει να μετουσιώνεται σε τέχνη, αλλά και πώς η τέχνη οφείλει να βρίσκει τον δρόμο της και να επιστρέφει ξανά πίσω στη ζωή.