Αν επιχειρήσουμε μία ενδοσκόπηση στο εγχώριο τηλεοπτικό τοπίο των τελευταίων δέκα χρόνων, περίοδος που ασφαλώς συμπίπτει με την οικονομική, κοινωνική και πνευματική κρίση στη χώρα μας, διαπιστώνουμε εύκολα ότι απουσιάζουν οι σταθερές αξίες.

Οι τηλεοπτικές “άγκυρες” που θα διαμορφώσουν μία οργανική σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδιαίτερη σχέση με το κοινό, που αποτελεί πάντα το μυστικό πίσω από κάθε επιτυχημένο τηλεοπτικό εγχείρημα.

Η ΕΡΤ έχει να επιδείξει, στα πολλά χρόνια της λειτουργίας της, κάποιους τέτοιους τηλεοπτικούς φάρους που στηρίχθηκαν στην ποιότητα έχοντας παράλληλα κατακτήσει αυτή την προνομιακή σχέση με το κοινό ώστε εκείνο να αναμένει με αγωνία, σε μία σχεδόν “συνωμοτική” συνθήκη, την ημέρα και την ώρα της προβολής.

Το «Υστερόγραφο» φιλοδοξεί να αναδείξει αξίες που είναι ακόμη ζωντανές στον τόπο μας δημιουργώντας ταυτοχρόνως απαιτητικούς και ενεργούς τηλεθεατές μέσα από μία φιλμική γραφή που θα επιδιώξει να αποκαλύψει την αλήθεια και την ποίηση της πραγματικότητας.

Όλοι σχεδόν οι σκηνοθέτες του Υστερόγραφου προέρχονται από τη μεγάλη παράδοση του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ με σημαντικές διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Είναι οι: Λάκης Παπαστάθης, Εύα Στεφανή, Γιώργος Σκεύας, Ηλίας Γιαννακάκης, Αποστολία Παπαϊωάννου, Γιώργος Κραββαρίτης. Ήδη, εδώ και δεκαετίες, κυρίως μέσα από την εκπομπή «Παρασκήνιο», έχουν δημιουργηθεί αφηγηματικοί τρόποι που συνδυάζουν επιτυχώς την κινηματογραφική εμπειρία του ντοκιμαντέρ με την τηλεοπτική αφήγηση. Έχει δημιουργηθεί μία αφηγηματική παράδοση από νέους και παλαιότερους σκηνοθέτες που μπορούν να εντάξουν σε μία τηλεοπτική εκπομπή πρόσωπα και θέματα της «άλλης Ελλάδας», της πνευματικής Ελλάδας, που συνήθως απουσιάζει από την τηλεόραση.

Ο Νίκος Βατόπουλος, εκτός από διακεκριμένος δημοσιογράφος της Καθημερινής, αποτελεί μία πολύ ιδιαίτερη πνευματική φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδας.

Από πολύ νεαρή ηλικία συνειδητοποίησε τη βαθύτερη ανάγκη του να αφοσιωθεί στα παλιά σπίτια και μέσα από αυτά, ουσιαστικά, να ανακαλέσει και διασώσει τις μορφές των ανώνυμων ανθρώπων που έχουν από χρόνια χαθεί.

Εδώ και πολλά χρόνια, μπορεί ο καθένας να τον συναντήσει στις γειτονιές της Αθήνας με μία φωτογραφική μηχανή, σήμερα πλέον με το κινητό, να φωτογραφίζει διακριτικά τα αστικά ερείπια, τα ξεχασμένα αρχοντικά ή τα λαϊκά σπίτια, που πολλές φορές είναι άδεια και δεν έχουν πλέον ούτε στέγη. Και να φαντάζεται πώς ήταν οι ζωές των όποιων κατοίκων του παρελθόντος που ζούσαν εκεί μέσα. Σαν τους πατεράδες, τους παππούδες, τις θείες και τις προγιαγιάδες μας.

Ο φακός της εκπομπής τον ακολουθεί σε αυτά τα τόσο ιδιαίτερα road movies μέσα στην πόλη, που σταδιακά μπλέκονται με τις προσωπικές και οικογενειακές του μνήμες.