Η σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 αναφέρεται στα ταραγμένα χρόνια των αρχών του 20ου αιώνα, όπως τα βίωσαν οι Ρωμιοί της Ανατολικής Θράκης, της Μαύρης Θάλασσας και της Μικράς Ασίας.

Οι συνεντεύξεις των παππούδων και γιαγιάδων, που, μικρά παιδιά το 1922-1925, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, μαγνητοσκοπήθηκαν το 1996-1998 με τη συνεργασία του Ιστορικού Αρχείου Προσφυγικού Ελληνισμού του Δήμου Καλαμαριάς (ΙΑΠΕ), αποτελώντας ένα πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Στο ντοκιμαντέρ μιλούν για τα παιδικά τους χρόνια, τα σχολεία τους, τις γιορτές και τα πανηγύρια τους, τη συμβίωση με τους Τούρκους γείτονές τους, την επιστράτευση και τις εξορίες των γονιών τους, τους απόηχους της Μικρασιατικής εκστρατείας, τα δεινά της ήττας, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά, τις νέες πατρίδες, τη νοσταλγία.
Με τη χρήση δραματοποιημένων σκηνών, αρχειακού υλικού, περιγραφικών και συμβολικών πλάνων ζωντανεύουν ψηφίδες μιας εποχής παιδικής αθωότητας, που τη σάρωσαν οι πόλεμοι και οι ξεριζωμοί.
To κινηματογραφικό και φωτογραφικό αρχειακό υλικό της σειράς προέρχεται από το Ιστορικό Αρχείο και την Ταινιοθήκη της ΕΡΤ, το Ιστορικό Αρχείο του Προσφυγικού Ελληνισμού του Δήμου Καλαμαριάς (ΙΑΠΕ), το Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας, το Ελληνικό, Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ), το Φωτογραφικό και το Ιστορικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη και ιδιωτικές φωτογραφικές συλλογές.Στις δραματικές σκηνές συμμετείχαν εθελοντές κομπάρσοι, μικροί και μεγάλοι.


Τα κοστούμια προσέφεραν το ΚΘΒΕ και η Όπερα Θεσσαλονίκης. Τα γυρίσματα έγιναν σε πολλά μέρη της Ελλάδας και την Τουρκία.

Τον Οκτώβριο του 1922 με την ανακωχή των Μουδανιών συνομολογείται η εκκένωση του ελληνορθόδοξου πληθυσμού της Ανατολικής Θράκης. Στη Μαύρη Θάλασσα οι τουρκικές αρχές προχωρούν στην απέλαση χιλιάδων ελληνορθόδοξων ποντίων. Οι πρόσφυγες αφηγούνται το πως έζησαν τον ξεριζωμό από τις πατρίδες τους. «Ένα μήνα άδεια έδωκαν να φύγουμε, σε ένα μήνα να φύγουμε όλοι.» «Οι πρόσφυγοι με τα πόδια ήρθαμε μέχρι την Αλεξανδρούπολη με τα κάρα.» «Αρχίζει εκείνη η Μαύρη Θάλασσα κι αγριεύει και μια βραδιά παρά λίγο να πνιγούμε. Έλεγα βουλιάζει. Οι άνθρωποι πέθαιναν από τον τύφο. Εμείς ήμασταν πάνω στο κατάστρωμα.»