Το «Μονόγραμμα» έχει καταγράψει με μοναδικό τρόπο τα πρόσωπα που σηματοδότησαν με την παρουσία και το έργο τους την πνευματική, πολιτιστική και καλλιτεχνική πορεία του τόπου μας. «Εθνικό αρχείο» έχει χαρακτηριστεί από το σύνολο του Τύπου και για πρώτη φορά το 2012 η Ακαδημία Αθηνών αναγνώρισε και βράβευσε οπτικοακουστικό έργο, απονέμοντας στους δημιουργούς παραγωγούς και σκηνοθέτες Γιώργο και Ηρώ Σγουράκη το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου τους και ιδίως για το «Μονόγραμμα» με το σκεπτικό ότι: «…οι βιογραφικές τους εκπομπές αποτελούν πολύτιμη προσωπογραφία Ελλήνων που έδρασαν στο παρελθόν αλλά και στην εποχή μας και δημιούργησαν, όπως χαρακτηρίστηκε, έργο “για τις επόμενες γενεές”».

Η ιδέα της δημιουργίας ήταν του παραγωγού-σκηνοθέτη Γιώργου Σγουράκη, προκειμένου να παρουσιαστεί με αυτοβιογραφική μορφή η ζωή, το έργο και η στάση ζωής των προσώπων που δρουν στην πνευματική, πολιτιστική, καλλιτεχνική, κοινωνική και γενικότερα στη δημόσια ζωή, ώστε να μην υπάρχει κανενός είδους παρέμβαση και να διατηρηθεί ατόφιο το κινηματογραφικό ντοκουμέντο.

Η μορφή της κάθε εκπομπής έχει σκοπό την αυτοβιογραφική παρουσίαση (καταγραφή σε εικόνα και ήχο) ενός ατόμου που δρα στην πνευματική, καλλιτεχνική, πολιτιστική, πολιτική, κοινωνική και γενικά στη δημόσια ζωή, κατά τρόπο που κινεί το ενδιαφέρον των συγχρόνων του.

Στο πρώτο μέρος της εκπομπής, η Άννα Συνοδινού αναφέρεται στην καταγωγή της και μιλάει για το οικογενειακό της περιβάλλον.
Η οικογένειά της καταγόταν από την Αμοργό, ενώ η ίδια γεννήθηκε στο Λουτράκι Κορινθίας, τον Νοέμβριο του 1927 και ήταν το όγδοο παιδί της οικογένειας.
Μιλάει για τους γονείς της και τη ζωή τους πριν τον πόλεμο του 1940. Αφηγείται τη ζωή στο Λουτράκι κι έπειτα τα παιδικά της χρόνια στην Αθήνα όπου μετακινήθηκαν μετά το σεισμό του 1928.
Μιλάει για τις αξίες με τις οποίες ανατράφηκε από τους γονείς της τους οποίους υπεραγαπούσε αλλά και τη σημασία της ελληνορθόδοξης πίστης στη ζωή της.
Κατόπιν, ξετυλίγει την καλλιτεχνική της πορεία, κάνει λόγο για το πώς ασχολήθηκε με το θέατρο και μιλάει για τους ρόλους της, τους δασκάλους της και όσους συνεργάστηκε. Αναφέρεται στη σχέση της με το θέατρο που ξεκίνησε την εποχή της Κατοχής με τα νεανικά ερασιτεχνικά σκετς στις γειτονιές των ανατολικών συνοικιών της Αθήνας, έχοντας ως θέμα την αναπαράσταση των παθών της πατρίδας. Θυμάται τις εισαγωγικές της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1947. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1950 στον Θίασο Κοτοπούλη. Το 1955 και το 1957 τιμήθηκε με το έπαθλο Κοτοπούλη.
Από νωρίς διακρίθηκε σε ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, είδος με το οποίο τη συνέδεσε η δασκάλα της Μαρίκα Κοτοπούλη. Σταθμός στην πορεία της υπήρξε το 1955, όταν στην επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ Επιδαύρου έπαιξε δίπλα στην Παξινού την Πολυξένη, στην «Εκάβη» του Ευριπίδη. Από εκεί άρχισε η σταδιοδρομία της στο αρχαίο δράμα. Μόνιμο στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου διέπρεψε με τις ερμηνείες της σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας αλλά και σε νεότερους του κλασικού δραματολογίου. Αναφέρεται στις περιοδείες στο εξωτερικό και τις διακρίσεις, ενώ αλλού μιλάει για τη βαριά ευθύνη της στο θέατρο που την απέτρεψε από το να συμμετάσχει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Ειδική αναφορά κάνει στους ρόλους της στις αρχαίες τραγωδίες και στις υποκριτικές δεξιότητες που απαιτούνται, ενώ δεν παραλείπει να μνημονεύσει τις ηρωΐδες που ενσάρκωσε σε έργα του κλασικού διεθνούς δραματολογίου με τον Θίασο του Εθνικού Θεάτρου.

Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος η Άννα Συνοδινού μιλάει για τη γνωριμία της και τη σχέση της με το σύζυγό της Γιώργο Μαρινάκη, πρωταθλητή του τριπλούν, δίνοντας έμφαση στο κοινό τους σημείο που υπήρξε ο κοινός αγώνας γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό.
Μεγάλο μέρος της αφήγησής της αφορά στο σπουδαίο της έργο-δημιούργημα το «Θέατρο Λυκαβηττού» σε σχέδια του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου, οραματιζόμενη μαζί με το σύζυγό της την παρουσίαση του αρχαίου δράματος σε ανοιχτό περιβάλλον και εκτός Επιδαύρου, καθώς και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού. Αφηγείται το χρονικό της υλοποίησης του οράματος αυτού υπό την επίβλεψη του ΕΟΤ και την έναρξη λειτουργίας του νεοσύστατου θεάτρου τον Ιούνιο του 1965, που στέγασε τον θίασο «Ελληνική Σκηνή – Άννα Συνοδινού». Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967 και τη λογοκρισία διέκοψε την θεατρική της δραστηριότητα. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Στο τελευταίο μέρος της εκπομπής, η Άννα Συνοδινού μιλάει για την πολιτική της διαδρομή και την κοινοβουλευτική της ιδιότητα, καθώς πολιτεύτηκε με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, από το 1974 ως το 1989 έπειτα από προτροπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αναφέρεται επίσης γενικά στην πολιτική ζωή, στα πολιτιστικά και πνευματικά προβλήματα του τόπου μας.
Στη διάρκεια της εκπομπής προβάλλεται αρχειακό φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό. Περιλαμβάνονται στιγμιότυπα από την παράσταση «Τρωάδες» του Ευριπίδη, που ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο, τον Ιούλιο του 1991, σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη και τη συνταρακτική ερμηνεία της Άννας Συνοδινού στο ρόλο της Εκάβης. Ήταν η εποχή που η Άννα Συνοδινού επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και στην Επίδαυρο μετά από 10 χρόνια απουσίας.