Δραματική σειρά εποχής, παραγωγής 2009.

Ένα από τα γνωστότερα ειδύλλια που έχει περάσει στη συνείδηση των Ελλήνων σαν μια ερωτική ιστορία γεμάτη πόθο, πάθος και πόνο, είναι η σχέση της ποιήτριας Μαρίας Πολυδούρη και του Κώστα Καρυωτάκη. Κι αν η εικόνα που είχαμε αρχικά κι άγγιξε τα όρια του θρύλου ήταν η αδιέξοδη συμπόρευση δύο αντιφατικών προσωπικοτήτων, σήμερα, 90 χρόνια μετά το θάνατο του Καρυωτάκη (1928) (η Πολυδούρη πέθανε δύο χρόνια αργότερα), μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως κοινωνικοί και πολιτικοί λόγοι διαμόρφωσαν αυτή τη σχέση που εκτυλίσσεται παράλληλα με μεγάλα ιστορικά γεγονότα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, τα οποία και καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την υπόσταση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912 - 1913, η προσάρτηση της Κρήτης, το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η σύγκρουση Βενιζέλου – Κωνσταντίνου, η Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης, η Οκτωβριανή Επανάσταση, η εκστρατεία στην Ουκρανία, η ελληνική παρουσία στην Ιωνία και η Μικρασιατική Καταστροφή, η Δίκη των Έξι, η ανακήρυξη της Ελληνικής Δημοκρατίας, οι δικτατορίες Πάγκαλου και Κονδύλη, η κυβερνητική αστάθεια στην Ελλάδα, καθώς επίσης η αμερικανική διείσδυση στη Μεσόγειο. Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εποχή, που άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα αποτυπώνεται και στην ιστορία μας, καθώς περνά στην ποίηση του Καρυωτάκη.
Τα καφενεία, οι λογοτεχνικές συντροφιές, οι ποιητικοί διαγωνισμοί, οι οπερέτες, τα ρεσιτάλ μουσικής, οι βεγγέρες στα αστικά σπίτια, οι χοροί και τα βαλς, οι κοινωνικές συναναστροφές στον κήπο του Ζαππείου, και την ίδια στιγμή σιωπηλοί πρόσφυγες σε απόγνωση, εξαθλίωση, χαμαιτυπεία, πορνεία, καφέ αμάν και ρεμπέτικα τραγούδια, είναι ο περιβάλλων χώρος της μυθοπλασίας.
Αθήνα, Καλαμάτα, Χανιά, Θεσσαλονίκη, Σύρος, Πάτρα, Πρέβεζα αλλά και Παρίσι, Βουκουρέστι, είναι οι πόλεις που αναπτύσσεται η δραματουργία.
Στο σενάριο αποτυπώνονται τα κύρια χαρακτηριστικά των ηρώων και όσα από τα βιογραφικά στοιχεία τους μπόρεσα να διασταυρώσω.
Επιπλέον, ο υπογράφων το σενάριο και τη σκηνοθεσία, επί εννέα συνεχή έτη ερευνά τις συνθήκες που οδήγησαν τον Καρυωτάκη στην αυτοκτονία, ανοίγοντας για πρώτη φορά αρχεία, όπως ο φάκελος «Καρυωτάκη» του Υπουργείου Εσωτερικών και ο στρατολογικός του φάκελος, η μελέτη των οποίων ανατρέπει ορισμένες από τις μέχρι τώρα βεβαιότητες που υπήρχαν για τον ποιητή.
Ο Καρυωτάκης δεν ήταν ο πεισιθάνατος ποιητής, ο καταθλιπτικός, ο απαισιόδοξος, ο μόνιμα λυπημένος. Ο Καρυωτάκης ήταν ένας πρόσχαρος άνθρωπος, γεμάτος ζωντάνια και χιούμορ, με κοινωνική συνείδηση, συνδικαλιστής, και πολιτικός σχολιαστής της εποχής του, όπως προκύπτει μέσα από αυτήν την ίδια την ποίησή του. Αγαπούσε τη ζωή, τις σκανδαλιές, τις φάρσες, ήταν εκδότης σατιρικού περιοδικού, αλλά και συγγραφέας επιθεώρησης.
Υπήρξε αγωνιστής, συγκρούσθηκε με οργανωμένα συμφέροντα με την ίδια την εξουσία, αλλά και την κοινωνική υποκρισία.
Ξεκίνησε συντηρητικός, διέγραψε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής χωρίς να σκαλώσει σε κανένα πολιτικό σχήμα. Έγραψε πολιτικά κείμενα που εξακολουθούν να παραμένουν σύγχρονα.
Ομοίως, η Μαρία Πολυδούρη δεν ήταν απλώς η φίλη, η σύντροφος του Καρυωτάκη. Ήταν μια σημαντική προσωπικότητα, μια αγωνίστρια για την ισότητα και τα δικαιώματα των γυναικών, μια εξαιρετική λυρική ποιήτρια.
Αυτές οι δύο προσωπικότητες θα βρεθούν μαζί στη Νομαρχία Αττικοβοιωτίας και θα συμπορευθούν παράλληλα, καθώς κλυδωνίζεται το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας και τελικά καταρρέει...

Η Μαρία παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής, πρώτα στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και κατόπιν στη Σχολή Κουνελάκη.
Ως μαθήτρια παίρνει μέρος σε μία παράσταση της κωμωδίας του Νικοντέμι «Το κουρέλι». Η ατμόσφαιρα δεν ενθουσιάζει τον Αριστοτέλη, που έμμεσα της υποδεικνύει να σταματήσει το θέατρο. Είναι φανερό πως το ζευγάρι βρίσκεται σε κρίση.
Η Μαρία, που ποτέ δεν ξέχασε τον Κώστα, πηγαίνει στην Καλαμάτα να υπογράψει μαζί με τ’ αδέρφια της το συμβόλαιο πώλησης του πατρικού τους σπιτιού. Στο τρένο γνωρίζεται μ’ ένα ζευγάρι Γάλλων περιηγητών, που κατεβαίνοντας της αφήνουν διάφορα περιοδικά.
Σ’ ένα απ’ αυτά θα βρει μία διαφήμιση για τη Σχολή Ραπτικής «Πιζιέ» στο Παρίσι και κρατά το απόκομμα. Στη Βιργινία εμπιστεύεται πως θέλει να χωρίσει από τον Γεωργίου, τον οποίο στην πραγματικότητα ποτέ δεν αγάπησε και να πάει στη Φτέρη Αιγίου, με σκοπό να γράψει ένα μυθιστόρημα. Στη Φτέρη ελπίζει να συναντήσει τον Καρυωτάκη που παραθέριζε παλαιότερα. Ύστερα από ένα διάστημα μοναξιάς στην εξοχή, γράφει στη Σχολή «Πιζιέ» και την κάνουν δεκτή ως μαθήτρια.
Διαλύει τον αρραβώνα της με τον Γεωργίου και φεύγει για το Παρίσι, όπου τη φιλοξενεί τις πρώτες ημέρες η φίλη της Βαρβάρα Θεοδωροπούλου.
Όλο αυτό το διάστημα ο Κώστας, μπλεγμένος στα γρανάζια της δημοσιοϋπαλληλικής ζωής, υφίσταται αλλεπάλληλες υπηρεσιακές μεταβολές αντίστοιχες με τις «εθνοσωτήριες» δικτατορίες και κυβερνητικές αλλαγές που ταλαιπωρούν τη χώρα.


Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο Υπουργείο Υγιεινής και Πρόνοιας, ο Καρυωτάκης έρχεται σε επαφή τόσο με την Ένωση Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών, που εκφράζει τους ανωτέρους δημόσιους υπαλλήλους όσο και με τη Συνομοσπονδία Δημοσίων Υπαλλήλων Ελλάδος που εκφράζει το σύνολο του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου. Η Ένωση Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών προτείνει στον Καρυωτάκη να λάβει μέρος στις προσεχείς αρχαιρεσίες, πράγμα που αποδέχεται τελικά ο ποιητής, αφού προηγουμένως ενημερώνει τη Συνομοσπονδία.
Ο Καρυωτάκης στο διάστημα που βρίσκεται στο υπουργείο έχει κατακτήσει τη συμπάθεια των συναδέλφων του, αφενός μεν λόγω του ποιήματός του «Δημόσιοι Υπάλληλοι» που βρίσκει μεγάλη απήχηση στον κλάδο, αφετέρου εξαιτίας μιας άδικης ποινής με παρακράτηση του μισού μισθού του που του επιβάλλει ο υπουργός.
Ο Καρυωτάκης όχι μόνο εκλέγεται στη διοικούσα επιτροπή, αλλά αναδεικνύεται και Γενικός Γραμματέας της Ένωσης.
Κι ενώ τον συγχαίρουν οι συνάδελφοί του, ο υπουργός υπογράφει την ίδια στιγμή απόσπασή του στην Πάτρα, όπου οφείλει να παρουσιαστεί εντός 20 ημερών.
Είναι η περίοδος που αναπτύσσεται έντονη συνδικαλιστική δράση των δημοσίων υπαλλήλων και η κυβέρνηση μεθοδεύει διώξεις των συνδικαλιστών για να υποστείλει τις κινητοποιήσεις.
Στο μεταξύ, η «Καθημερινή» δημοσιεύει στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία ο υπουργός Υγιεινής εισέπραξε μεγάλα ποσά «υπό τύπον οδοιπορικών εξόδων».
Η αποκάλυψη των στοιχείων αποδίδεται στον ποιητή και η στάση του υπουργού εναντίον του σκληραίνει.
Αλλά ήδη σκληραίνει και η στάση του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων κατά της κυβέρνησης.
Για πρώτη φορά μπαίνει στον, κατά το παρελθόν προνομιούχο αυτόν, χώρο η ιδέα της απεργίας. Συμπαραστάτες τους η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών και η Ομοσπονδία Ελευθέρων Επαγγελματιών.
Η κυβέρνηση αντιδρά με τη γνωστή συνταγή της τρομοκρατίας και της διάβρωσης της απεργίας εκ των έσω. Ήδη, ο πρόεδρος της Ένωσης Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών περιοδεύει στην ύπαιθρο, προπαγανδίζοντας κατά της απεργίας. Αντίθετα, ο Καρυωτάκης συντάσσει ένα πολιτικό και οικονομικό κείμενο με τίτλο «Ανάγκη Χρηστότητος», όπου με επιχειρήματα αποδεικνύει πως η επαναλαμβανόμενη δήλωση της κυβέρνησης ότι δεν υπάρχουν πόροι, είναι προσχηματική.